Środek lata. W mieszkaniu temperatury subsaharyjskie, wentylator mozolnie próbuje przecinać gorące powietrze, ale wychodzi mu to niezbyt przekonująco. Z domu wyjść się nie da, bo nawet cień ucieka przed słońcem, ciężko znaleźć miejsce, w którym zaznamy choć trochę wytchnienia.
Rzędy niewysokich stolików, a przy nich ustawione małe, odrapane krzesełka. W tle wrzaski rozbrykanej gromady będącej w wieku, w którym jeszcze się krzyczy zamiast mówić i biega zamiast chodzić. Kubki na stole są beżowe lub brązowe, z grubej porcelany, bez uszek. Zapewne pamiętacie te kubki, wypełnione pysznym kompotem.
W naszym mikrokosmosie stopniowo przybywa dzieci i okazji, wygląda więc na to, że muszę się zacząć doskonalić w dziedzinie pieczenia tortów urodzinowych. Póki co nie jestem specem od biszkoptów, maślanych kremów i trunków nasączających (pracuję nad tym:), ale za to mam przepis, który ratuje mnie w nagłych urodzinowych sytuacjach.
Zimą dopada mnie niespotykana w innych okresach roku, wzmożona potrzeba natychmiastowego zjedzenia czegoś czekoladowego. Oczywiście najlepiej by był to pyszny murzynek z wiśniami, albo jakieś super czeko-ciasto z lśniącą polewą (czekoladową, ma się rozumieć!), albo na przykład podwójnie czekoladowe muffiny z .. kawałkami czekolady.
Być może macie za sobą niechlubny epizod świątecznego obżarstwa. Ukradkowe dokładki tradycyjnej sałatki jarzynowej w gęstym majonezowym sosie, nadmierną atencję wobec pieczeni ze śliwką lub intensywny romans z kaczką w pomarańczach.
Prawdziwy piernik wymaga trochę czasu, nie lubi spóźnialskich, którzy przypominają sobie o świątecznych powinnościach dopiero w połowie grudnia. My z planowaniem jesteśmy zazwyczaj na bakier i raczej nie myślimy o zagniataniu ciasta w połowie listopada, by potem w czasie Bożego Narodzenia zbierać plon swej pracy i zajadać się prawdziwym, dojrzałym piernikiem. Dlatego też mamy własny patent na ekspresowe, świąteczne ciasteczka vel „pierniczki”. Pyszne, miodowe, pachnące ulubionymi aromatami grudnia: cynamonem i imbirem.