Czytając zaplątana w miękki koc trafiłam na to jedno, jedyne zdanie. Zatopiłam się w nim całkowicie. Kartkując dalej książkę myślałam o nim aż wróciłam znowu do tej strony z zagiętym rogiem. To niezwykłe, gdy spiżowe pomniki przeszłości, srodzy i nudni ludzie ze świata przed naszym urodzeniem okazują się być z krwi i kości.
Mniej więcej rok temu zdecydowaliśmy się na pierwszy w życiu kredyt hipoteczny. Zakupiony przez nas dom okazał się bardzo gustowny, wykonany w całości z materiału w kolorach ziemi. Kupiliśmy go na raty zero procent na Allegro, wybraliśmy porządny, konkretny i na lata. Na wiele szczęśliwych lat rodzinnych.. wyjazdów.
Popołudnie ociekało żarem kończącego się lata. Mąż wrócił z pracy wystarczająco wcześnie, by plan mógł się udać. Dzieci ubrały długie spodnie, jak na leśną wyprawę przystało. Spojrzałam na swoje oblicze w lustrze. Tak bardzo zmęczone! Oczy jakby mniejsze, spuchnięte, twarz niewyraźna, włosy niedzisiejsze. W łazience na blacie leżała czerwona chustka mojej córki, założyłam ją na głowę i poczułam jakby lepiej, a czarna kredka i mocna szminka zastąpiły mi twarz tego sierpniowego popołudnia.
Zastanawiam się czasem jaki jest sens opisywać Wam nasze proste historie. No dobra – mówiąc prawdę to zastanawiam się nad tym bardzo często, czyli w zasadzie za każdym razem, gdy zabieram się do pisania. Dzieje się tak głównie dlatego, że nasze doświadczenia są tak małe, niepozorne, nieistotne z perspektywy ludzkości. Niespektakularne!
