Droga Świeżo-Upieczona-Mamo! Piszę do Ciebie, bo dowiedziałam się, że potrzebujesz moralnego wsparcia. Naiwnie myślałam, że o trudach i znojach Twojej nowej roli napisano już tyle, że nic nie zostało do dodania. Że każdy taki tekst ocieka banałem i oczywistościami, bo przecież wszyscy wiedzą jak to jest.
Lubię patrzeć na ich twarze ucałowane ciepłymi promieniami słońca. Kalifornijska złocistość cery, która przykryła zimową bladość. Płowe włosy i oczy w niezwykłych odcieniach, zwłaszcza u Kropki – w zależności od zmiany oświetlenia czasem wydają się brązowe, a czasem wręcz żółte. A u chłopaków na dodatek obficie udekorowane długimi, długaśnymi rzęsami, takimi o jakich marzy niemal każda dziewczyna (u siebie, rzecz jasna).
Choćby człowiek chciał poszukać dziury w całym niebie błękitnym, to w tym roku jej nie znajdzie. W tym roku narzekać na zjawiska meteorologiczne zwyczajnie nie wypada. Kwiecień, najwyraźniej zobowiązany znaczeniem swojej nazwy, wystrzelił białymi pąkami bez ostrzeżenia. Wprawdzie nie ufaliśmy mu za bardzo, swetry trzymając w pogotowiu, spodziewając się, że niedługo uraczy nas śnieżną chłostą, ale nie.
Dziś chciałabym pokazać Wam rzeczy używane. Takie, które mają swoją historię, które niejeden raz wypadły z rąk lub z premedytacją zostały ciśnięte o podłoże. Badane organoleptycznie, niektóre z trwałymi śladami łuków zębowych, dzięki czemu spokojnie mogłyby służyć za pomoce naukowe dla przyszłych stomatologów.
