„Pasialoool!” – gromki okrzyk rozdarł miękkość nocnej ciszy. „Pasialol!” – krzyknął ktoś raz jeszcze. Dwuletnie ciałko poruszyło się niespokojnie w swoim łóżeczku. Mały człowiek nawet nie otworzył oczu – krzycząc śnił swoje sny o gorącym czerwcu w ogrodzie, o porankach, w czasie których regularnie rzuca rozkaz rozłożenia wszystkich parasoli („pasialoli”) ogrodowych.
Instagram ma generalnie kiepski P.R. wśród ludzi światłych i inteligentnych. Uchodzi za rozrywkę raczej płochą, na ekranach komórek panoszą się ujęcia przemyślanych stylówek, wysportowanych ciał, codzienne porcje kawy z pianką, jajek na grzankach i fit-koktajli. Poranne bobasy obłożone tulipanami na łóżkach i klasyczne stopy przy basenie.
Słońce padało właśnie na świat pod czarującym kątem wydłużając cienie drzew i przyjeziornych zarośli. Tafla wody połyskiwała w tych popołudniowych promieniach, a ptaki wykrzykiwały swoje serenady tuż nad naszymi głowami. To był wyjątkowy dzień, podczas którego co chwilę wzruszenie ściskało za moje gardło.
W internecie jest wprawdzie wszystko, ale gdy potrzebujemy znaleźć jakiś konkret, to musimy się nieźle nakopać, by dokopać się wreszcie do interesujących nas treści. Inna sprawa, że z racji ogromu informacji są takie rzeczy, które być może dla kogoś są oczywistością, a dla mnie będą najświeższym odkryciem dnia dzisiejszego.
Droga Świeżo-Upieczona-Mamo! Piszę do Ciebie, bo dowiedziałam się, że potrzebujesz moralnego wsparcia. Naiwnie myślałam, że o trudach i znojach Twojej nowej roli napisano już tyle, że nic nie zostało do dodania. Że każdy taki tekst ocieka banałem i oczywistościami, bo przecież wszyscy wiedzą jak to jest.