Typowo dzisiaj będzie. No bo wiadomo, że jak jesień i kuchnia to na pewno będzie dynia. No i jest:) Dynia to fajny obiekt kulinarny, można by rzec, że to taki warzywny dyplomata: z czosnkiem się jakoś dogada i z serem znajdzie wspólny język, nie ma nic przeciwko grzankom, łatwo nawiązuje relacje z innymi warzywami. A jak się z niej zrobi słodkie ciasto lub zetrze na racuchy, to również świetnie się odnajdzie w sytuacji.

Moje doświadczenia z dynią ograniczały się do tej pory do przygotowania raz na jesień jednej poczciwej klasycznej zupy dyniowej. To stary przepis, jeszcze z okresu studiów, podłapany od znajomych wegetarian. Dynię ścierało na tarce i dusiło z drobno posiekaną cebulą i czosnkiem, a potem zalewało mlekiem i gotowało z dodatkiem gałki muszkatołowej. Oczywiście dyni nie trzeba było ścierać, można ją najzwyczajniej pokroić w kostkę, a potem zblendować. No ale kto by miał blender w akademiku.

Zupy dyniowe mogą mieć różny charakter. Zasadniczo lubią przyprawy – dobrze się mają w towarzystwie wspomnianej gałki muszkatołowej, lubią czosnek, cebulę, curry, szczyptę chili. Jak każdą zupę krem najlepiej podawać ją w niewielkich miseczkach, a dodatki można zaserwować osobno: grzanki, świeże zioła, starty żółty ser. Żeby było ciekawiej można ozdobić ją kleksem oliwy truflowej, albo.. pestkami dyni lub czarnym (prażonym) sezamem, który szczególnie ładnie wygląda w połączeniu z jasnymi zupami.

Niedawno wykonaną zupę dyniowo – paprykową ozdobiłam kiełkami rzodkiewki i wspomnianymi ziarenkami sezamu – apetyczna kompozycja z tego wniknęła, zarówno wizualnie jak i smakowo.

Ostatnio odkryłam fajny patent – chociaż dla dyniowych wyjadaczy to pewnie żadna nowina: dynia jest rewelacyjna po upieczeniu w piekarniku! Wystarczy, że pokroimy ją w kostkę, ułożymy na blaszce i będziemy piec przez około 70 minut w temperaturze 190 stopni. Po wyciągnięciu mamy wspaniały miękki miąższ, gotowy do dalszej obróbki.

Oczywiście dyni nie musimy piec solo – świetnie da sobie radę w towarzystwie czerwonej papryki przekrojonej na pół (pieczona robi się słodka i wspaniała – tylko skórkę należy zdjąć), cebuli, czosnku (w całych ząbkach, nie obranych – obieramy dopiero przed blendowaniem), czy przekrojonych na pół pomidorów. Jeśli chcemy, by nasza zupa była pożywniejsza możemy również dodać 2-3 ziemniaki, marchewkę albo pietruszkę. One również świetnie smakują po upieczeniu.

Nasz mix warzywny po upieczeniu pachnie wspaniale, można nawet zjeść prosto z blachy zamiast robić zupę:). Sama dynia poddana takiej obróbce może być wykorzystana na przykład jako puree – dodatek do mięs i sałat. Ale mieliśmy robić zupkę. I zrobiliśmy! Przepis jest wzięty z Kwestii Smaku, ale został poddany pewnym modyfikacjom – do pieczenia dorzuciłam kilka warzyw nie wspomnianych w przepisie. Ale oprawę zrobiłam tę samą – pieczona kukurydza jako dodatek do łagodnej zupy smakowała rewelacyjnie.

To było taaaak pyszne, że nie czekałam zbyt długo i kilka dni temu znów ją zrobiłam, zmieniając nieco proporcje warzyw. A co, dobrze jest poeksperymentować, by znaleźć optymalne rozwiazania. Jako dodatek znów wykorzystałam kukurydzę, akurat trafiłam w sklepie na taką z liścmi, bo zazwyczaj są już z nich ogołocone. Liście są fajne – po upieczeniu wyglądają malowniczo, a na dodatek stanowią sprytny “schowek” na ziołowe masło z limonką, którym są posmarowane.

Co zaskakujące Młody przyjmuje te wszystkie nowinki kulinarne bezproblemowo – zjada nietypowe dyniowe specjały z wielkim smakiem. Kukurydzę też uwielbia, chociaż… jakby to powiedzieć, jeszcze nie do końca potrafi strawić te ziarenka.

Resztę dyni zużyliśmy na makaron – prosty i pyszny, wykorzystujący składniki, które zazwyczaj mamy w lodówce. Makaron zainspirowany był tym przepisem. I znów Młody wcinał jak najęty. Chyba chłopak lubi dynię..