Jakiś czas temu tworzyłam całkiem ambitne teksty – wiecie, o architekturze, o korporacjach, o zanieczyszczeniu środowiska. Fajnie mi to szło i dobrze się czułam w tematyce. I nagle coś się stało – mój mózg przestawił się na ciążowo-porodowe tory i zaczął podejrzanie zwalniać. “Publicystyka wykraczająca daleko poza tematy macierzyństwa”, którą ochoczo deklaruję na fan page’u zamieniła się w parenting w najczystszej postaci. Bo wlazłam z powrotem w tematy okołodziecięce, całkiem głęboko wdepnęłam między niemowlęce gadżety, kocyki i pieluchy.

Jak wiadomo blog to subiektywny przekaz, projektor życia autora, jego obecnych zainteresowań, wypadkowa bieżącej sytuacji, etapu życia, na jakim się ów autor znajduje.

Gdy codziennie zmierza do pracy, jego/jej wpisy natychmiast robią się miejskie i zawodowe, inspirowane zasłyszanymi historiami, scenkami rodzajowymi z komunikacji publicznej i biurowej stołówki. Gdy autor aktualnie spełnia się trzymając łyżeczkę z kaszką nad swoim uroczym berbeciem, tudzież zbierając tę kaszkę z podłogi i sufitu, wówczas możecie się spodziewać tekstów na temat życiowego ubabrania kaszą i desperackiej potrzebie ucieczki z domu, choćby do marketu po pieluchy. A gdy autorka bloga zachodzi w ciążę, to całkiem prawdopodobne jest, że zacznie wsiąkać w nieminimalistyczny i bezwstydnie konsumpcyjny świat produktów dla niemowlaka. Bo przecież trzeba skompletować wyprawkę!

Dostałam od Was całkiem sporo zapytań o to, jakie elementy wyprawki wybrałam dla naszego Dzidziusia. Tak jakby posiadanie bloga i trójki Stworów sprawiało, że dzięki temu dokonałam jakichś lepszych wyborów niż reszta populacji. Otóż – nie. Decyzje podejmuję zupełnie tak samo, raz lepsze, raz gorsze. Nie dysponuję też milionem monet i drzewem na którym rosną pełne portfele (zapamiętałam taką sugestywną grafikę z jakiejś gazetki z dzieciństwa), więc nasze decyzje są w dużej mierze uwarunkowane względami ekonomicznymi. Staramy się kupować porządne rzeczy, wykorzystujemy też to, co już mamy, i to, co możemy pożyczyć/dostać od znajomych. Dziś napiszę o naszych sprzętach outdoorowych, o wszystkim, co przydaje się nam poza domem. Zaczniemy od wózka.

Wózek Navington Cadet (2 w 1).

Kupiliśmy wózek z drugiej ręki, ale wciąż na gwarancji. Nie jestem specem od wózków, używam ich głównie w ogrodzie i czasem podczas spacerów, rzadko w mieście, nigdy w komunikacji publicznej (ale wszystko przed nami:), dlatego też moje wymagania nie są duże. Przede wszystkim, by pojazd był ładny, dawał radę na wertepach i miał przyjazny system składania. Cadet spełnia te wymagania – jest nieduży i zgrabny, raczej miejski, ale znosi też niewielki offroad. Jedyne zastrzeżenie jest takie, że budka przepuszcza dość dużo promieni słonecznych, a sama gondolka zawieszona jest dość nisko (w porównaniu do mej poprzedniej gondolki – ale to kwestia przyzwyczajenia). Wózek wyhaczyłam na OLX, wygląda jak nowy, a kosztował prawie pół ceny. Warto poszukać takich ofert, zamiast przepłacać.

Torba do wózka Skip Hop Duo Signature Black.

I to jest ten moment, kiedy mój świeżo nabyty minimalizm zaczął ponownie umierać. Nagle okazało się, że nasza całkiem dobra i sprawdzona torba do wózka Beaba nijak nie pasuje to Navingtona! Z prozaicznych powodów – bo jest brązowa w kremowe kropki. Dlatego też zamówiłam u Asi ze sklepu “Edukatorek” czarny prosty model od Skip Hop (tutaj). Biłam się z myślami, rozważałam bardziej kobiecą wersję, na przykład Onyx (tutaj), a z tych myśli wyrwała mnie moja dwuletnia córka Kropka mówiąc pewnego dnia na nasz dotychczasowy egzemplarz: “tolebta tatusia”. Wtedy mnie olśniło – przecież ja nigdy nie chodzę z wózkową torbą! Wisi sobie na ramie pojazdu, a ja maszeruję z prywatnymi torebkami, a gdy trzeba odczepić ją od wózka i nosić ze sobą biegając za dziećmi, to robi to mąż!

Skoro więc to i tak będzie “tolebta tatusia”, to może chociaż zrobię mu małą przysługę i wybiorę model, który tatusiowie mogą nosić bez uszczerbku na męskości. Czarny, prosty, z przewijakiem w komplecie i bardzo praktycznymi zaczepami na wózek. A jak potrzeba, to i laptop się do środka zmieści.

Butelka na mleko Tommee Tippee

Zasadniczo karmię piersią (tak w 99%), ale uważam, że nie wszędzie są odpowiednie warunki do niemowlęcych posiłków, czasem wolę więc nakarmić dziecko butelką. Przykładowo – ostatnio w Ikei karmiłam niespokojnego Lolka w specjalnym pokoju dla mam, ale gdy dwadzieścia minut później zaczął mlaskać i narzekać, byliśmy gdzieś pomiędzy działem z dywanami, a artykułami biurowymi. Naprawdę, mimo szczerych chęci nie widziałam tam wielkich możliwości karmienia, chyba że rozsiadłabym się na jednym z dywanów, albo stanęła z dumnie wypiętą piersią gdzieś między segregatorem, a lampką na biurko. W takich sytuacjach po prostu daję dziecku butelkę z mlekiem modyfikowanym. To już trzecie dziecko, przy którym używamy butelek Tommee Tippee. Nie reklamuję ich, nikt mi ich nie dał w prezencie i nie zapłacił za ekspozycję. Po prostu są fajne, anatomiczne, dzieci w mig łapią o co w nich chodzi. Przynajmniej nasze dzieci.

Pojemnik na mleko modyfikowane Beaba Neon.

Teraz będzie o rzeczach, które nie są niezbędne. Weźmy taki pojemnik na mleko modyfikowane Beaba (tutaj). Niby da się bez niego przeżyć, mleko można przechowywać w czymkolwiek. Nie musi być to “coś” od razu piękne, designerskie i pasujące kolorystyką do wózka. Nie musi mieć trzech praktycznych przegródek, dzięki którym odmierzoną ilość mleka można błyskawicznie zmieszać z wodą i podać dziecku w awarynej sytuacji. Ale jakoś milej, gdy po prostu jest ładne. Dobrze zaprojektowane, estetyczne i praktyczne na dodatek. Nasz pojemnik jest prezentem od sklepu “Edukatorek”.

Otulacze z muślinu i bambusa.

Zwłaszcza, gdy idzie lato robią się niezastąpione. Lubię zwłaszcza te z Aden+Anais, chociaż bardzo fajne i tańsze są z Lulujo, albo Poofi. Bambusowe są cudownie śliskie i lekkie, idealnie nadają się do otulania śpiących dzieci w najbardziej upalne dni. Te z muślinu mięsiste, z każdym praniem coraz bardziej miękkie. Mają fajny rozmiar 120×120 cm. Dzięki temu dają radę nie tylko jako kocyki, ale również ochrona dziecka w wózku przed słońcem, albo osłonka dla karmiącej mamy. Te których obecnie używa dzidziuś dostaliśmy w czasach niemowlęctwa Kropki. Ogólnie nie są tanie, ale w TK Maxx można czasem znaleźć za pół ceny (na przykład Aden+Anais).

Fotelik samochodowy Recaro Young Profi Plus.

Ten, który mamy był wcześniej używany przez innego dzidziusia, ale w zasadzie jest nieśmigany. Za parę miesięcy, gdy już rozwiążemy naszą sytuację motoryzacyjną i zakupimy wszystkie aktualnie potrzebne samochody i foteliki, Lolek będzie mógł się przesiąść do tronu Kropki, tego obrotowego, zrobionego ze skóry zebry (Roemer Dualfix). Wówczas Kropka odziedziczy Britaxa Maxway’a po starszym bracie, a brat (4 latek) zacznie jeździć przodem do kierunku jazdy, najprawdopodobniej w Recaro Monza Nova. Drogie są te fotele, co do jednego. Ale na tym akurat nie warto oszczędzać (więcej o fotelach RWF – tutaj).

Wkrótce pokażę Wam przytulny kącik sypialny naszego Lolka oraz rozmaite sprzęty ułatwiające nam życie z dzidziusiem w domu. Nie traćcie nadziei, może się jeszcze kiedyś pozbieram, napiszę o malarstwie współczesnym, architekturze międzywojnia albo dobrym kinie. Ale to kiedyś – kiedyś.

Teraz siedzę na dnie parentingu.

I drążę w nim szczelinę :).