Wiosenna dzikość serca. Zdjęcia z ogrodu

Najbardziej lubię moment, gdy pojawiają się pierwsze forsycje. Wśród po-zimowej depresyjnej szarości wybuchają nagle płomienie energetycznych kwiatków, zaskakujących swym bezczelnie radosnym kolorem. To jakby obietnica wielkiego rozkwitu świata, eksplozji świeżych listków i pąków, brzęczenia owadów – tego wszystkiego, co następuje jeszcze zanim ostatnie żółte płatki spadną z krzewów.

Należę do banalnej większości ludzkości, która cieszy się z początków wiosny.

Wiem, że mogłabym być oryginalniejsza lub bardziej neurotyczna, zachwycać się tajemniczym listopadem lub mroźnym styczniem, ale ja lubię gdy jest ciepło, gdy świat ubrany jest w kolor. Co roku staram się, w miarę możliwości, chłonąć z tej chwili jak najwięcej. Nie zawsze się udaje, ale w tym roku wreszcie mam stado w wieku ogarnialnym, włóczykije level hard, które można po prostu wpuścić do ogrodu i obserwować z bezpiecznej odległości. Rano zaczynają nieśmiało, dłubią w piasku, elegancko prowadzą swoje plastikowe graty na smyczach. Z każdą godziną spędzoną na zewnątrz są coraz bardziej dzicy i brudni, coraz bardziej wrzeszczący i naturalni.

Moc w czystej postaci, bardzo dużo midichlorianów, mistrz i uczeń – wiadomo, że lordowie Sithów zawsze występują dwójkami (ha-ha, kiedy nowe Star Wars?).

Gdy jest ciepło, to spędzamy w ogrodzie cały dzień. Wymaga to sporej logistyki, gotowania z rana, nieustannych kursów do kuchni na poddasze i z powrotem (dużo schodów, moja mała siłka), przynoszenia obiadów, przekąsek i innych wzmacniaczy. Oni rzucają się wówczas na jedzenie, bo na świeżym powietrzu mają niewyobrażalny apetyt – pochłaniają wszystko niczym dwa odkurzacze. Nauczyli się już i karnie czekają w kolejce wyciągając rączki pod węża ogrodowego, by były czyste przed posiłkiem. Zjadają szybko, po czym wracają do eksplorowania ogrodu.

Jest tyle kamieni do zebrania, tyle piasku do przesypania.

W rogu koło domku stoi zardzewiały piecyk – fajny dźwięk wydaje, gdy go walnąć ręką. A do środka można władować duuużo kamyków! Ozdobny żwirek przy altance uważają za prowokację i rozsypują po drewnianej ławie, patrząc jak wypełnia szczeliny, z których już nikt nie będzie umiał go wyciągnąć. Ku rozpaczy Dziadków. W czystym piasku przywiezionym do piaskownicy-żółwia niby można się bawić, ale.. jest tyle ciekawszych atrakcji dookoła niż czysty piasek (czysty? WTF?). Bawią się ziemią, zrywają trawę, wąchają kwiatki. Gdy wreszcie zaczyna im się kręcić w głowach od nadmiaru wrażeń i bodźców ładują się na koc piknikowy i odpoczywają.. przez dobrych kilka sekund. Po ekspresowej regeneracji ruszają natychmiast do pracy.

Po kilku godzinach spędzonych w ogrodzie Stwory wyglądają jak górnicy wracający po szychcie z kopalni. Ich ciuchy są szare, w najlepszym wypadku.

Ich buzie umorusane od ziemi i glutów rozmazanych brudną rączką po policzkach. Oczy zmęczone i szczęśliwe. Nie wiem ile zapamiętają z tego etapu dzieciństwa, nie mam pojęcia czy cokolwiek zapamiętają. Ona ma 14 miesięcy, on prawie 3 lata. To pewnie za wcześnie by inwestować w ich wspomnienia, ale czy to ważne? Widzę ten zachwyt światem, zainteresowanie i dociekliwość, z których za parę lat pewnie niewiele zostanie. Dlatego coraz częściej ograniczam się do bycia obok i dbania by było bezpiecznie. Sama dopiero uczę się tego, bo mnie wychowano trochę inaczej, nie wkraczam w ich zabawy, nie strofuję, nie wołam „uważaj!” co drugie słowo.

Niech się brudzą, niech się uczą, niech będą szczęśliwi!

P.S. Widzieliście zdjęcie z zębami Kropki? Właśnie o tym pisałam w uroczym tekście pt. „Miłość”.