Nie wiem, czy wiecie, ale mam też dzieci. Małe takie, zabawne dość. Gdy akurat nie jestem na koncercie, kawie, czy spacerze z koleżanką to zwykle spędzam czas z nimi. Czyli w sumie jakieś.. 95 % życia. Może z bloga to nie wynika tak bezpośrednio, bo regularnie piszę na inne, nie związane z młodymi tematy, ale to prawda – jestem mamą na pełny etat.

Przeczytałam wczoraj świetny tekst Anny Alboth z „Family Without Borders”. Ania pisze w nim o „kobietach – rakietach”, o tym dlaczego większość tych inspirujących, atrakcyjnych i podziwianych jednak.. nie ma dzieci. Dokładnie rozumiem, co Ania ma na myśli. Ciężko być rakietą, gdy musisz stale pamiętać o malutkich ciuszkach na zmianę i wszelkich drobiazgach, które matka powinna zawsze mieć ze sobą. Ciężko być rakietą, gdy wyjście z domu zajmuje Ci godzinę, nie dlatego że wybierasz stylówkę i malujesz oczy, tylko dlatego, że zajmujesz się wyprawieniem potomstwa na drogę.  A przede wszystkim ciężko jest być rakietą, gdy w Twoim życiu nie ma miejsca na pełny spontan, bo każda decyzja typu „wsiadamy  w auto i jedziemy” wymaga wcześniejszej analizy pogodowej i kombinowania co będzie z obiadem/kolacją/czy nie jest za późno na takie wizyty, etc.

Sama Autorka tekstu jest jednak najlepszym przykładem, że z dziećmi da się wiele (i tak naprawdę jest rakietą z turbodoładowaniem). Da się świetnie wyglądać, podróżować i realizować swoje pasje, pod warunkiem że dostosuje się nieco własne oczekiwania do rzeczywistości i podejdzie do planowania na luzie. Bo dzieci w nosie mają nasze  „top ten” zaplanowanych atrakcji. Powiedzmy, że chcę zobaczyć wspaniałe freski na zamku, ale dzieci zainteresują się stadem gołębi lub kupą kamieni – jest duże prawdopodobieństwo, że zrobię parę zdjęć na dziedzińcu, a freski przejdą mi koło nosa. Mówi się trudno, c’est la vie! Dziecięca perspektywa zwiedzania też może być fascynująca.

Mimo wszystko warto próbować robić z dziećmi to, co lubimy. Sama zauważyłam, że czym więcej jeździmy, tym mniej dziko zachowuje się nasze stado podczas wyjazdów. Wyjazd z dziećmi nie jest dla nas męczarnią i smutną koniecznością – jest fajną rodzinną rozrywką. Podkreślam „rozrywką”, a nie „wypoczynkiem” – po powrocie do domu padamy na twarz w wyniku całodziennej intensywności i prób dotrzymania Stworom kroku. Ale są już pierwsze efekty ciorania dziećmi po okolicy: siedząc w kawiarniach pijemy gorącą kawę i niespiesznie zjadamy ciastka – bo nasze dzieci są jakimś ewenementem – potrafią po prostu siedzieć i jeść, a my spokojnie sobie w tym czasie konwersujemy (zazdrościcie, nie?).

Wracając do rakiet.

Współczesny świat wmawia nam wprawdzie, że możemy mieć to wszystko teraz, natychmiast, ale to przecież nieprawda. Zawsze ktoś/coś cierpi. Wiem, że mogę odłożyć bycie rakietą na kilka lat, jeszcze ruszę na podbój kosmosu, ale teraz mam inne doznania.

Kładę się wieczorem do łóżka w objęciach pachnącej, piżamkowej Kropki, która wpatruje się we mnie z miłością i małymi rączkami obejmuje moją twarz. I tak się wtula całą sobą i mówi: „mamooo, mamoo” (a czasem również „MOMO”), mówi to z takim ładunkiem miłości, że zupełnie się rozklejam. Młody natomiast przybiega o poranku z dinozaurem, całuje mnie (osobiście i przy pomocy dinozaura) i mówi, że „tak bajdzo bajdzo kocha”. A ja, akurat jestem wyspana (bo przecież usnęłam wczoraj w objęciach Kropki i już nie wstałam, praca czeka, blog leży, ale co tam – wyspałam się) więc to, że Stwory chodzą mi po grzbiecie i tratują na wszelkie sposoby zupełnie mi nie przeszkadza. Ba, nawet mnie rozczula. Tak między nami mówiac, to bardzo fajne Stwory są.

Na zdjęciach: Młody śpi na biedronie / spacer nad jeziorem / zabawa w pociąg.. krzesłami barowymi / chociaż raz uczesani – po wizycie u fryzjera / Stwory podczas ulubionej rozrywki – przesypując żwirek na ogrodowej dróżce i na koniec Kropka witająca się z Tatusiem <3.