To był taki dzień jakby huragan, mordor, stado diabłów tasmańskich i hiszpańska inkwizycja przetoczyły się wespół przez nasz salon. Dzieci dokazywały i czyniły zwyczajową rozwałkę, krzycząc ile sił w młodych gardłach, biegając ile sił w młodych nogach. Gdy płakały to tak, jak gdyby największe nieszczęścia świata zwaliły się im na głowy, a gdy się śmiały to tak, jakby skakanie po łóżku było najcudowniejszym doświadczeniem ich dotychczasowego życia.

Najmłodszy z naszej dziecięcej gromady postanowił zaserwować sobie nowy skok rozwojowy i jeść cały dzień. Poza kilkoma dziesięciominutowymi przerwami Lolo regularnie przyklejał się do spiżarni matczynej i unieruchamiał ją na długie godziny. Nic to, matka nauczona doświadczeniem niektóre z karmień wykorzystała na pracę przy komputerze, ale i tak czuła się jak wyciśnięta gąbka.

Dzieci miały niespożytą siłę i energię, a my, protoplaści, w okolicach piętnastej snuliśmy się po domu niczym ludzkie strzępy, ledwo żywi, bladzi, przecierający oczy. Wyssani z całej mocy przez małe wampiry energetyczne z każdą godziną robiliśmy się coraz bardziej nerwowi i wyprowadzeni z równowagi.

I coraz bardziej marzyliśmy o czymś, o czym każdy rodzic kiedyś słyszał, ale żaden nigdy nie widział – o tak zwanym ‚świętym spokoju’.

Co mnie tak dzisiaj zmęczyło? Karmienie, leżenie lub siedzenie z przyklejonym mlekopijem? Może ten nieustannie brzmiący w uszach krzyk starszych dzieci?

W końcu, mając już serdecznie dość, położyłam się z najmłodszym na łóżku. Karmiłam go, ale on wciąż chciał więcej. Usypiał na minut dziesięć, po czym przecierał oczy mlaskając donośnie, pożerając swoją pięść lub przerażająco ośliniając moje przedramię i koszulkę. Jadł i jadł. Wreszcie słabym głosem poprosiłam męża o przygotowanie mu mleka w proszku. Lolek przyssał się do butelki, jakby co najmniej od tygodnia był przez nas głodzony, pożerał mleko z taką mocą, że dziwię się, że sama butelka nie zniknęła w końcu w jego małej paszczy. Mlaskał, wzdychał, chlipał, głośno okazując swoje zadowolenie. W końcu przytulił się do mnie i zasnął, a ja nie mając siły na walkę, na pójście do łazienki chociażby, usnęłam obok niego, słysząc jak w oddali rodzina szykuje się do kolacji.

Obudziłam się o drugiej w nocy. Cholera jasna. W tych ciuchach po całym dniu, z tymi bosymi stopami opatulonymi w narzutę łóżka. Wstałam i mamrocząc straszne obelgi i przekleństwa udałam się do łazienki. Po drodze zastanawiając się kiedy do kroćset wreszcie zaznam odrobinę spokoju?! Kiedy ten dom będzie choć trochę czysty, a ja przeczytam stronę książki, kiedy uda mi się wypełnić chociaż połowę planów i zamierzeń, które mam o poranku, i nikt mnie z nich nie będzie wytrącał swoim wrzaskiem i prośbami o uwagę? Kiedy będę mogła zrobić dla siebie coś więcej niż szybki prysznic przy akompaniamencie dobijania się do drzwi?

Wyszłam z łazienki i olśniło mnie. Druga w nocy, zupełna cisza w domu przeniosła mnie myślami w zupełnie inny świat. Wyobraziłam sobie, że to wszystko znika, te bidoniki plastikowe, te klocki walające się pod kanapą, książki, słomkowe kapelusze roznoszone uparcie przez dzieci po całym domu. Że nagle tego nie ma. Być może minęło właśnie trzydzieści lat, mąż i ja jesteśmy w tym domu sami. Bez dzieci, które pewnie rozjechały się po świecie, zajęły swoimi sprawami. I nagle uzmysłowiłam sobie, że..

Teraz jest ten czas, który kiedyś będę wspominać z rozrzewnieniem.

Moi rodzice rozpromeniają się, gdy przypominają sobie moje teksty z dzieciństwa. To, jaką rozkoszną dziewczynką byłam, z pucołowatymi policzkami i pulchnymi kolankami. Tak jakby właśnie wtedy były te najszczęśliwsze lata! Mimo trudów życia i PRL-u, mimo wszystko właśnie wtedy. Bo była miłość i młodość, żywioł i entuzjazm, jakie wprowadzają do domów małe dzieci. Żeby była jasność – rodzice opowiadają też o tym, jak tłukłyśmy się z siostrą i jak codziennie przed szóstą rano dreptałam już do ich sypialni. Być może dlatego wcale mi nie współczują obecnego hardkoru. Ale mimo wszystko, gdy o tym mówią, mają taki rozczulony wyraz twarzy.

To trudny czas, ale nie chce nic przyspieszać. Łudzić się, że później będzie lepiej, czy prościej. Chcę przeżyć każdy dzień. Ciężko. Masochistycznie. Rwąc włosy z głowy, przeklinając bezgłośnie, a czasem i trochę głośniej. Lekko nie jest, ale nie brakuje wzruszeń i emocji, nie brakuje miłości, która oblepia nas słodko wraz z klejącymi od placka malutkimi rączkami.

To jest właśnie ten czas! Powtarzam więc sobie codziennie, że nie chcę z niego przegapić ani chwili.

Na ostatnich zdjęciach moja książka zrobiona z instagramowych kadrów, którą otrzymałam od instabook.pl. Zdjęcia z kwadratowego świata mają to do siebie, że są intensywne, wyrażające chwilę, stąd efekt tego projektu zupełnie inny jest niż zwykłe rodzinne albumy. Taki artystyczny jakby. Przez całe lato macie 15 % rabatu na instabooki, wystarczy użyć kodu: RUBYTIMES. Zajrzyjcie na instabook.pl