Tak. To już!

Moja długa absencja na blogu mogła oznaczać tylko jedno: nasza rodzina wreszcie się powiększyła o małą Kropkę!! Trochę to trwało zanim zabrałam się za pisanie.. głównie przez awersję jaką żywię do klawiatury na smartfonie. Liczyłam na to, że jak już wyjdę ze szpitala i dopadnę do mojego laptopa to wysmażę głęboki piękny tekst na temat ogromu miłości jaka zawitała do naszego domu. Tymczasem po wczorajszym powrocie ze szpitala zaczął się prawdziwy kierat dwuzmianowy: dzienny etat polega na spędzaniu maksimum czasu ze stęsknionym synkiem, a nocny na zajmowaniu się Kropeczką, która wchodzi wtedy w fazę aktywności – jedzenia na zmianę z niespaniem.

Kropka urodziła się w sobotę. Jak wiecie w Walentynki zaliczyliśmy falstart, wizytę w szpitalu i dużo nerwów, więc tym razem, gdy po północy zaczęły się skurcze, postanowiłam nie budzić męża tylko z zimną krwią mierzyć częstotliwość i czekać na rozwój sytuacji. Do szpitala pojechaliśmy spokojnie po śniadaniu, bo skurcze dalej pojawiały się średnio co 15, a potem co 10 minut. Cieszyłam się, z tego że mogłam się pożegnać z synkiem, bo najbardziej obawiałam się nocnego wyjazdu do porodu, bez słowa wyjaśnienia.

A teraz jesteśmy już w domu i oswajamy się z nową sytuacją. Młody jak na razie daje radę – jest zdziwiony obecnością małego intruza, ale powoli się przyzwyczaja. Zaczyna po swojemu pomagać – gdy dzidziuś płacze, to on instruuje mnie że „mniam, mniam”, a gdy mała kończy jeść to synek pokazuje mi ze znawstwem jak mam ułożyć ją w kołysce, a sam z wrodzoną sobie delikatnością rzuca jej pluszaka, by nie czuła się samotna.

A całą zmianę sytuacji skwiwował filozoficznie wskazując na mój brzuch i na dzidziusia słowami: „babum-hop-hop-mama”. Co w wolnym tłumaczeniu oznacza, że w brzuchu nie ma już Kropki, bo .. wyskoczyła sobie z mamy :).