Choćby człowiek chciał poszukać dziury w całym niebie błękitnym, to w tym roku jej nie znajdzie. W tym roku narzekać na zjawiska meteorologiczne zwyczajnie nie wypada. Kwiecień, najwyraźniej zobowiązany znaczeniem swojej nazwy, wystrzelił białymi pąkami bez ostrzeżenia. Wprawdzie nie ufaliśmy mu za bardzo, swetry trzymając w pogotowiu, spodziewając się, że niedługo uraczy nas śnieżną chłostą, ale nie.
Rozmowy przy śniadaniu bywają rozczulające. „Najbardziej to bym chciała zakochać się w moim małym braciszku!” – mówi Kropka chrupiąc kiszonego ogórka. – „On jest taki piękny!” – dodaje przytulając Lolka trochę zbyt mocno. Maluch odwdzięcza się spojrzeniem pełnym miłości.
Pod stopami prześlizgują się wilgotne koniczyny, szeleszczą źdźbła traw i smyrają polne kwiatki. Przed sobą pcham wózek, ciężki wózek wypełniony pucołowatym Lolkiem, obwieszony torbami z prowiantem i dziecięcymi niezbędnikami, w koszyku na dole jeszcze wielki koc piknikowy, wciśnięty na siłę.
„Mamo, mamo” – zawołała ciągnąc mnie za rękaw. „Mamo, dlaczego robisz zdjęcia tych listków? Są tam jakieś owady?” – dopytywała patrząc jak moje spodnie przemakają od rosy, gdy z nosem w trawie kręciłam obiektywem aparatu. Próbowałam właśnie złapać ostrość, jednocześnie chroniąc aparat od wilgotnego powietrza i coraz mocniejszej mżawki.
Co roku o tej samej porze zabieram aparat, pierścienie do zdjęć makro i wychodzę do ogrodu. Co roku na tym niepozornym kawałku ziemi, trawy i krzaczorów rozglądam się z zachwytem, z pełnym napięcia wyczekiwaniem. A gdy już wystrzeli pąkami przyroda, gdy drzewa zazielenią się „nie na żarty”, jak mówi poetka, wtedy robię zdjęcia.
Jadę. Zupełnie sama w aucie, zupełnie sama na przestrzeni metra kwadratowego pierwszy raz od miesiąca. Na Orlenie zapominam na mikrosekundę jaki rodzaj paliwa leje się do mojego bolida. Płacąc za benzynę zagaduję kasjera o ulgi na Kartę Dużej Rodziny, a on wyszczególnia wszelkie udogodnienia dla takich jak my. Tak – już niedługo będę płacić mniej za paliwo, hot dogi, muffinki i kawę. I za myjnię. To by się akurat przydało – myślę, patrząc na dach pojazdu obesrany przez gołębie.