„Mamo, mamo” – zawołała ciągnąc mnie za rękaw. „Mamo, dlaczego robisz zdjęcia tych listków? Są tam jakieś owady?” – dopytywała patrząc jak moje spodnie przemakają od rosy, gdy z nosem w trawie kręciłam obiektywem aparatu. Próbowałam właśnie złapać ostrość, jednocześnie chroniąc aparat od wilgotnego powietrza i coraz mocniejszej mżawki.
Od jakiegoś czasu robię się bardziej refleksyjna. Nie wiem z czego się to bierze, ale zaczęłam czuć na barkach większą odpowiedzialność za to jaki obraz świata przekazuję moim dzieciom. Weźmy takie Święta, czas – jak wiadomo – rodzinny, magiczny, chociaż coraz bardziej skażony konsupcją, obrzydzony reklamami dzwoniącymi w uszach już od listopada, zachęcającymi nas do powiększania debetów na kontach i corocznego rajdu po marketach.
Z Rudą umówiłam się na mieście. Już z daleka zobaczyłam jej niby – skórzane spodnie i płomienną grzywę, rozżarzającą cały przystanek autobusowy. Znacie Rudą? Nie? Ja znam Rudą połowę mojego życia, przeżyłyśmy razem wiele przygód, w które czasem ciężko uwierzyć nawet mnie samej. Nie pisałam o niej do tej pory, sama nie wiem dlaczego. Może po prostu Ruda nie pasuje za bardzo do profilu bloga „Matki Polki”.
