Na zdjęciu była sukienka. Ładna, beżowa, wykończona koronką. Pod zdjęciem była rozmowa. Mama-blogerka wyprzedawała właśnie zawartość szafy swej pociechy, ową używaną kieckę wyceniła na równe 100 złotych. To nie mogło nie wywołać dyskusji, bo przecież uwielbiamy zaglądać innym w portfele.
Zakładam, że jesteś czyjąś mamą, względnie czyimś tatą, bo taka targetowa grupa w większości mnie czyta. Zakładam, że szukasz tutaj zrozumienia, ukojenia, albo podoba Ci się, że ktoś myśli tak jak Ty. Prawdopodobnie masz czasem dość domowego kieratu i cieszysz się, że ktoś ubrał Twoje myśli w słowa.
O dzieciach nie miałam wówczas zielonego pojęcia, więc przyspieszony kurs macierzyństwa przeszłam w momencie narodzin Pierworodnego. Zupełnie jak w czasach szkolnych na ten sprawdzian poszłam bez przygotowania, bez czytania podręczników i zakuwania po nocach. To położne w szpitalu mówiły jak mam trzymać, pielęgnować, przewijać własne dziecko. Nie było żadnej teorii, tylko od razu zaskakująca praktyka.
Matka rodziny wielodzietnej jest jak prawdziwa królowa. W prywatnych komnatach zawsze ktoś jej towarzyszy, zwyczajnie nie ma takiej opcji, by na chwileczkę została sama. Nawet w sytuacjach wybitnie intymnych władczynię odprowadzają spojrzenia i komentarze wiernych dworzan.
Przyszła wiosna, a wraz z nią wzmożona potrzeba, by na odnóża założyć trampki i ruszyć w wielki świat. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam spacerować. A nawet więcej – włóczyć się, szwendać po miastach, polach i łąkach. Niespiesznie obserwować otaczający świat.
Siadam przed klawiaturą, by spróbować przekazać chociaż cząstkę tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. Patrzę w komputer, myślę. Jak to opisać, od czego zacząć? Jechać z naturalistycznym opisem porodu, wywalić z siebie wszystkie wielkie uczucia, tak wielkie, że aż nie mieszczą się na ekranie?