Zakładam, że jesteś czyjąś mamą, względnie czyimś tatą, bo taka targetowa grupa w większości mnie czyta. Zakładam, że szukasz tutaj zrozumienia, ukojenia, albo podoba Ci się, że ktoś myśli tak jak Ty. Prawdopodobnie masz czasem dość domowego kieratu i cieszysz się, że ktoś ubrał Twoje myśli w słowa.
O dzieciach nie miałam wówczas zielonego pojęcia, więc przyspieszony kurs macierzyństwa przeszłam w momencie narodzin Pierworodnego. Zupełnie jak w czasach szkolnych na ten sprawdzian poszłam bez przygotowania, bez czytania podręczników i zakuwania po nocach. To położne w szpitalu mówiły jak mam trzymać, pielęgnować, przewijać własne dziecko. Nie było żadnej teorii, tylko od razu zaskakująca praktyka.
Przyszła wiosna, a wraz z nią wzmożona potrzeba, by na odnóża założyć trampki i ruszyć w wielki świat. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam spacerować. A nawet więcej – włóczyć się, szwendać po miastach, polach i łąkach. Niespiesznie obserwować otaczający świat.
Siadam przed klawiaturą, by spróbować przekazać chociaż cząstkę tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. Patrzę w komputer, myślę. Jak to opisać, od czego zacząć? Jechać z naturalistycznym opisem porodu, wywalić z siebie wszystkie wielkie uczucia, tak wielkie, że aż nie mieszczą się na ekranie?
Zastanawiałeś się kiedyś, czy wierzysz w możliwości swojego dziecka? W jego umiejętność dostosowania się do okoliczności, przyswajania nowej wiedzy, radzenia sobie z niewielkimi obowiązkami? A może wręcz przeciwnie – z góry zakładasz, że lepiej mu nieustannie pomagać, wyręczać we wszystkim, by niepotrzebnie go nie stresować i nie tracić własnego czasu?
Ciężko pokazać tę granicę na mapie, bo każdy z nas musi sam ustalić gdzie ona leży. Po jednej stronie jest nasza intymność, nasza domowa swojskość i codzienność, a po drugiej stronie leży publiczny wizerunek, przedstawianie myśli, uczuć, poglądów, pokazywanie siebie i swojego świata innym ludziom.