Hamuję moje książkoholiczne i zakupoholiczne zapędy jak tylko mogę. Jak mantrę powtarzam samej sobie frazę, że moje dzieci nie potrzebują nowych książek – one potrzebują dorosłego lektora, który siądzie wraz z nimi na dywanie i przeczyta więcej niż jedną lekturę na dobranoc, nie padając po tym na twarz bez życia (jak to cyklicznie mamy w zwyczaju robić – ja lub mąż).
W dzisiejszych czasach książki kupujemy rzadko. Nie czaimy się na nowości, nie przebieramy nogami na myśl o wydawniczych premierach. Zdarza się, że zainteresuje nas jakiś tytuł, ale to już nie te czasy hurtowych zakupów w internetowych księgarniach, jak wówczas gdy Młody był bardzo młody.
W dziecięcym półki uginają się od kilogramów celulozy. Książki w dużych i małych formatach, kwadratowe i prostokątne, cienkie, grube, kolorowe, czarno – białe. Wszystkie poupychane nieskładnie, bo kto by miał czas je układać, przecież są w ciągłym użyciu.
Zupełnie niespodziewanie Młody pokochał sztukę. I to od razu z grubej rury zaczął – od Vincenta Van Gogha! Pewnego dnia Ciocia K. (moja siostra) pokazała mu album z obrazami, gdy był z wizytą u dziadków, a on po prostu przepadł. Zakochał się w tych obrazach i ciągle prosił, by je znów oglądać.
“Nasze auto jest czerwone jak truskawka..” – tak zaczyna się pewna motoryzacyjnie zorientowana lektura dla najmłodszych. Panie i Panowie, przedstawiam Wam “Auto”.