Patrzę na mój blogowy kokpit, który pokazuje wszystkie wpisy, szkice i komentarze. Pokazuje się liczba 465. To teksty, które napisałam, wrzuciłam na internetowe głębiny, byście je mogli przeczytać. Minęło kilka lat, tekstów przybywa i nagle patrzę na to wszystko: 465. Cholernie dużo tekstów!
Ucieszyła mnie pusta droga – jestem motoryzacyjnym socjopatą i nie lubię się dzielić trasą przejazdu z innymi użytkownikami czterech kółek, na szczęście po siódmej wieczorem na drodze ze wsi do miasta było zupełnie bezludnie. Tylko ja, moje auto i zwężający się przed nami asfalt. U góry niemożliwie zielony sufit z drzew, po prawicy słoneczna, pomarańczowa kulka wisząca nisko nad horyzontem, a na dokładkę głos Terry’ego Halla dobiegający z głośników. Read more
Karty pamięci uginają się pod ciężarem wspomnień. Nie mam czasu się nimi zająć jak należy, opisać, uszeregować, przejrzeć chociaż. Domowa rutyna z trudem dźwiga się po majowych wyjazdach i powrotach. Dom nadwyrężony wirusami żołądkowymi u małoletnich ściera mozolnie ostatnie wzory ze ścian, mebli i podłóg. Kolorowe wzory. Takie.. „podwójnie cedzone” i „panoramiczne”, jeśli wiecie co mam na myśli. Pralka kręci się nieustannie, nie nadążając za zapotrzebowaniem. Słowem: Proza. Zwykła, nudna aż do bólu. Read more
