Siadam przed klawiaturą, by spróbować przekazać chociaż cząstkę tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. Patrzę w komputer, myślę. Jak to opisać, od czego zacząć? Jechać z naturalistycznym opisem porodu, wywalić z siebie wszystkie wielkie uczucia, tak wielkie, że aż nie mieszczą się na ekranie?
Jest taka osoba, która zawsze potrafiła wyprowadzić mnie z równowagi jak nikt inny na świecie. Bezbłędnie wyczuwając moje reakcje, wiedząc jak uderzyć w czuły punkt, przywołując wydarzenia z mego życiorysu z kronikarską skrupulatnością. Dodam, że niekoniecznie te, o których chciałabym pamiętać. Moja siostra – osoba o niemal tych samych wspomnieniach, doświadczeniach z dzieciństwa i najbardziej zbliżonym genotypie spośród wszystkich istnień ludzkich na całej błękitnej planecie.