Rozmowy przy śniadaniu bywają rozczulające. „Najbardziej to bym chciała zakochać się w moim małym braciszku!” – mówi Kropka chrupiąc kiszonego ogórka. – „On jest taki piękny!” – dodaje przytulając Lolka trochę zbyt mocno. Maluch odwdzięcza się spojrzeniem pełnym miłości.
Siedzieli przy stole malując słodycze, co jest ostatnio jednym z ich ulubionych zajęć. Codziennie doskonalą się w technice odwzorowania na papierze ciasteczek maślanych z dżemem („Wystarczy zrobić dużą żółtą kropę, a na niej mniejszą czerwoną” – wyjaśnia Młody), szklanek z koktajlem, wielowarstwowych tortów z masą świeczek oraz wszelkiego rodzaju cukierków i lodów.
Siadam przed klawiaturą, by spróbować przekazać chociaż cząstkę tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. Patrzę w komputer, myślę. Jak to opisać, od czego zacząć? Jechać z naturalistycznym opisem porodu, wywalić z siebie wszystkie wielkie uczucia, tak wielkie, że aż nie mieszczą się na ekranie?
Dzieci. Małe dociekliwe stworzenia, o niezwykle chłonnych mózgach, łaknące wciąż nowej wiedzy i informacji, niczym paliwa do funkcjonowania. Potrzebujące dorosłych do wyjaśniania pojęć, zawiłości świata i niuansów językowych.
Musi był około piątej rano, gdy budzi mnie przytłumiony odgłos kroków, całkiem niedaleko, już prawie w sypialni. Otwieram zaspane oko, a moja ręka odruchowo sięga w stronę nocnej szafki, gdzie powinien leżeć Walther PPK o kalibrze 7.65mm.
Siedzą w wannie. Nagle – między jednym ukradkowym wylaniem wody na płytki, a drugim – Młody zaczyna recytować jak gdyby nigdy nic: „nie cięzka masyna, zziajana zdysana, a fjaska, igiaska, zabawka blasana. A co to to, co to to, co to tak gna?”. Młody nawija niczym pierwszorzędny raper, a zdezorientowana Kropka wpatruje się w niego z rozdziawioną buzią i próbuje ogarnąć sytuację..