Był piękny jesienny dzień. Właśnie wyszłam z pracy, a moje skrzydła wisiały bezwładnie wzdłuż ramion, podcięte tak samo jak po każdej roboczo-korporacyjnej dniówce. Na szczęście to był piątek i akurat miałam wyrwać się na weekend z dziewczynami, między innymi po to, by skrzydła doprowadzić do porządku.

Spotkałyśmy się w umówionym miejscu i ruszyłyśmy w drogę do Wrocławia. Znamy się od.. mniejsza o to, od ilu lat. Razem przebrnęłyśmy przez liceum, nie zapomniałyśmy o sobie również w czasie studiów, chociaż każda miała wówczas odrębne życie i historię. Teraz, mimo zbliżającej się trzydziestki i pewnych zmian, charakteryzujących się mniejszym spontanem i wpisywaniem zaplanowanych spotkań w grafik, nasza znajomość była na tym samym.. poziomie co zawsze. Na poziomie permanentnej głupawki, znaczy się.

My trzy jechałyśmy do tej czwartej, która ogarnęła się życiowo jakby szybciej. Miała już nawet dziecko, co nas trochę przerażało i onieśmielało, ale założyłyśmy, że być może mimo to została w niej cząstka normalności.

Przyznaję, że nigdy nie byłam fanką tych niewielkich, wrzeszczących stworzeń i nie miałam pojęcia jak się z nimi postępuje. Z cichą ulgą przyjęłam więc decyzję męża koleżanki, który postanowił spakować manatki i zabrać córkę na weekend “by nie musiała na to patrzeć”. Uff!

Całe wydarzenie miało miejsce w aurze urokliwego domku, położonego na równie urokliwym podwrocławskim osiedlu. Właśnie tam oglądałyśmy głupie filmy siedząc cały piątkowy wieczór na kanapie i popijając drinki z wódą i ogórkiem. To był tylko mały “biforek”, porządne balety na mieście zaplanowałyśmy na następną noc. Skacowany sobotni poranek postanowiłam zacząć odpowiedzialnie.. od testu ciążowego. Tak się złożyło, że dwa tygodnie wcześniej zaczęliśmy się z mężem “starać o dziecko” – wybaczcie cudzysłów, ale niezmiennie śmieszy mnie ta fraza. Doprawdy eufemistyczne określenie!

Zawsze mnie zastanawia jak to się dzieje, że dosadni normalnie ludzie, gdy zaczynają mówić o płodzeniu potomstwa wchodzą nagle w pruderyjne i zamaskowane słownictwo. A przecież gdy już jesteś rodzicem to .. WSZYSCY WIEDZĄ, ŻE TO ROBIŁEŚ! Po świecie chodzą/raczkują/pełzają żywe dowody na to, że (chociaż raz, czy dwa) zdarzył Ci się seks.

Test chciałam zrobić pro forma, do dziś zastanawia mnie fakt dlaczego czekałam z tym do rana “po biforku”, ale to pytanie już chyba zostanie bez odpowiedzi. Zgaduję, że chodziło o poranne normy hCG, które są ponoć wyższe, więc najlepszy moment na test jest tuż po przebudzeniu.. może niekoniecznie po wieczornych drinkach. No ale my “starania” o potomstwo zaczęliśmy w czasie urlopu, jednocześnie odwiedzając znajomych, pijąc hektolitry piwa, organizując ogniska i dobrze się bawiąc. Test na kacu idealnie wpisuje się w ten klimat.

“Wstawaj, szybko! Musisz to zobaczyć!”- szarpnęłam M. za ramię, zmuszając ją do odklejenia twarzy od poduszki. – “Żebyście mi potem nie mówiły, że jestem drama queen i coś tam sobie ubzdurałam!” – M. wstała klnąc pod nosem i doczłapała do łazienki, by rzucić okiem na zasikany kawałek plastiku.

“Nooo, dwie kreski” – powiedziała niezbyt trzeźwym głosem i oddaliła się z powrotem w stronę łóżka. Zostałam sama, a myśli kotłowały się w głowie. “Jak to?? JUŻ??? Ja nie jestem gotowa! Kiedyś pewnie tak… Może. CHYBA. Ale to przecież nie dla mnie! Nie dam rady być dla kogoś mamą!”

Dalsze myśli popłynęły ku zupełnie typowemu dla mnie wówczas, hedonistyczno-praktycznemu podjeściu do rzeczywistości:

“Zaraz, zaraz: dzisiaj impreza! Cholera jasna! Ludzie całymi latami nie mogą zajść w ciążę, a ja akurat musiałam się dowiedzieć przed wieczornym melanżem!” 

Wieczorem piłam sok. I arbuzową margheritę “dla kierowców”. Dzwoniłam z wrocławskiego rynku do mojego męża, by mu oznajmić, że będziemy mieli dziecko, a on.. był tak samo niepewny i zdygany jak ja. I co teraz będzie? Jak to? Już??? Niby podjęliśmy tę decyzję, ale kto by się spodziewał, że to wszystko stanie się tak szybko. Ten dziwny stan zawieszenia uczuć trwał kilka dni, dokładnie do pierwszego USG. Gdy tylko zobaczyłam niewielki pęcherzyk na ekranie coś się we mnie zmieniło na zawsze. Wracałam z miasta autobusem, tym koszmarnym, przegubowym wytworem PRL- owskiej motoryzacji o nazwie “Ikarus”. Jechałam trzymając się za płaski jeszcze brzuch, a autobusem trzęsło, klekotało i trzeszczało, brak amortyzacji fundował pasażerom sensacje na miarę offroadów, czy rajdu Paryż – Dakar. “Wytrzymaj, pęcherzyku. Mamusia jest z Tobą”. Mówiłam do dwu-i półtygodniowej istotki i już rodziła się we mnie na troska, która bardzo szybko zastąpiła inne uczucia, chęci i potrzeby własne.

Zdjęcie z kłódką uwielbiam. Zrobiłam je tamtego pamiętnego dnia: w sobotę 1 października 2011, na wrocławskim Ostrowie Tumskim. Zrobiłam też kilka innych zdjęć, ale tylko to zachwyciło mnie tak bardzo swoją kolorystyką i kompozycją.

Po latach, w nieco przefiltrowanej i zmiękczonej wersji stało się wizytówką i oprawą graficzną mojego bloga. I poniekąd pewnym symbolem uczuć, które targają młodymi rodzicami. Tej wielkiej miłości, ale i przywiązania (by nie rzec “uwiązania”). Odpowiedzialności. Wielkiej zmiany, która następuje w wymiarze fizycznym, oraz tej jeszcze większej, która totalnie przeobraża kobiecą psychikę, gdy z niezależnego i egoistycznego typa zamieniasz się nagle w kogoś, kto już zawsze będzie się troszczyć o nowego człowieka.

A pewne niesamowite szczegóły odkryłam na tych zdjęciach dopiero kilka lat później. Wtajemniczeni będą wiedzieli.