Lubię oglądać domy. Wystrój wnętrz interesuje mnie od wielu lat, bez względu na to, czy aktualnie coś urządzam, czy też nie. Obserwuję procesy komponowania przestrzeni, to jak ludzie umiejętnie dorzucają nowe elementy, jak budują indywidualny charakter mieszkań.

Z lubością podglądam rozwiązania, dziwię się, zachwycam, że to z tamtym pasuje, niejednokrotnie jakby na przekór.

Czasem zmotywuję się do małych zmian, albo do wyciągnięcia przykurzonych rekwizytów, które wydawały się passé, a teraz z triumfem wracają na salony. Mam tylko problem z polskimi wnętrzami, bo.. mówiąc szczerze na większość z nich nie mogę patrzeć.

Ale żeby nie było – absolutnie nie musicie się teraz nerwowo rozglądać po własnych kątach, z myślą że zaraz wpadnę z wizytą i zaszczycę Wasze lokum pogardliwym uniesieniem brwi i złośliwym grymasem ust. Ja nie mówię o zwyczajnych, tętniących życiem domach, składowiskach codzienności. Mówię o Domach Z Instagrama. Tych blogerskich, strasznie nadętych, wysztywnionych i okropnie przestylizowanych. Prawie rok temu pisałam Wam o inspiracjach wnętrzarskich tutaj, przy okazji wyrażając znużenie zimnym minimalizmem, lecz mimo upływu czasu trend ten dalej miłościwie nam panuje.

Na biało.

Mieszkania odbite od jednej matrycy, i ich autorzy utrzymujący, że to styl scandi, ale.. to przecież nieprawda! Skandynawowie mają wyczucie, niebanalne podejście do wystroju, lubią nietypowe plamy koloru, rzeczy nie do pary, mają w sobie pewien luz. U nas wszystko sprowadza się do pomalowania na biało, biało-szaro, biało-czarno i dorzucenie kilku pociesznych dodatków z Pepco. A na tych dodatkach obowiązkowo pysznią się cytaty motywacyjne, brzmiące jakby je wymyślił mniej bystry brat Paulo Coelho (no dobra, chciałam być uprzejma – brzmią jak sam Paulo). “Jutro też jest dzień”, “Najlepsze przed Tobą”, “Podążaj za marzeniami”, “Tam dom twój, gdzie serce twoje”.. w angielszczyźnie brzmią niestety równie banalnie.  Aż się chce dorzucić jeszcze jeden cytat. Z  “Chłopaki nie płaczą” – “Wszystko się może zdarzyć! Wielkie mi odkrycie, jasne, kurwa, że wszystko się może zdarzyć” (link:).

źródło

Kasia Antończyk, autorka bloga “Architekt na szpilkach” całkiem niedawno na swoim fanpage’u napisała tak:

“Właśnie wyrzucałam ogromny stos wnętrzarskich czasopism, pobieżnie je przy okazji przeglądając. Zastanawiające jest dla mnie dlaczego w 9 przypadkach na 10 po zobaczeniu zdjęcia mieszkania mogę powiedzieć które mieszkanie jest polskie, a które zagraniczne? I niestety, to te nie-polskie zazwyczaj są bardziej zachwycające swoją indywidualnością i charakterem…Może chodzi o to, że w polskich nowourządzonych mieszkaniach wszystko jest zbyt nowe, tak jakby wyrzucało się stare posiadane przez siebie przedmioty i kupowało wszystko od zera? Albo o jakiś brak luzu w urządzaniu?”

W samo sedno! Uwielbiam przeglądać wnętrzarskie konta na Instagramie, ale dziwnym trafem te, które obserwuję  są zazwyczaj zagraniczne – duńskie, holenderskie, amerykańskie, czasem szwedzkie lub australijskie. Polskie mieszkania są zazwyczaj nudne i przewidywalne, podkreślam: bez względu na możliwości finansowe właścicieli.

Na bogato.

Przykład? Oglądałam niedawno nowe domy trzech dość znanych polskich blogerek. Dziewczyny z pewnością biedne nie są, więc domki urządziły z rozmachem. Wszystko zgodnie z bieżącymi trendami, całe w bielach i połyskach, jak z wnętrzarskich katalogów. Oglądacze wyrażający zachwyt w tysiącach. I tylko ja jestem marudna, bo nie widzę w tych domach choćby szczypty finezji, odrobiny indywidualizmu. Tylko poprawne wersje tego samego.

Ostrzegam, będę marudzić dalej. Kiedyś zatopiłam się w instagramowym koncie jednej pani, która mieszka w domu urządzonym jak pałac. Bardzo zamożny to był dom, nawet w kuchni ogrodowej stały lodówka Smega i sprzęty z Kitchen Aida. Przed pałacem wielki plac zabaw z olbrzymim ogrodowym domkiem dla dzieci. Wszystkie wnętrza szare, bardzo spójne, urządzone dość klasycznie. Pokój dziecięcy również jakby od małego księcia George’a. Kilka smętnych zabawek rzuconych przy wytwornych białych sztukateriach. Idealne kanapy, narzuty. Perfekcyjnie i bez zarzutu. Aż miałoby się ochotę potrząsnąć doniczką, rozedrzeć poduszkę. Zrzucić filiżankę ze stołu.

Wracając jeszcze do pokoju dziecięcego – oj, tu bym mogła marudzić bez końca. Przewracam oczami czasem patrząc na te pokoje. Z nieśmiertelnymi tekstyliami w szaro-miętowe, szaro-różowe, czarno-białe wzory. Krzyżyki, trójkąciki, gwiazdki. No rety. Wszędzie dokładnie te same kolory, jedna wielka kalka. I ta lampa wielka, szpetna w kształcie królika, ponoć horrendalnie droga. Te same lampiony. Wszędzie to samo!

Doszliśmy do takiego przesytu wolnym rynkiem, że mając możliwość, by zdecydować się na coś swojego, indywidualnego kupujemy dokładnie to samo, co wszyscy.

Tymczasem fajnie jest, gdy nasz dom jest chociaż trochę “nasz”. Pewnie większość inwestorów obawia się zbytniej personalizacji wnętrz w obawie, że wyjdzie kicz, że nie będzie uniwersalnie, że komuś się nie spodoba. Ale.. to przecież nasz dom! Nie musi być najgustowniejszy na świecie, za to powinien chociaż trochę odzwierciedlać nas, mieszkańców! Wszak całe życie gromadzimy doświadczenia, ale i przedmioty. Książki, pamiątki. Mamy jakieś hobby. Tymczasem w polskich Domach Z Instagrama widać tylko bieżącą kolekcję ze sklepów meblowych, tak jakby ktoś wstydliwie wrzucił całą swoją przeszłość, wszystkie wcześniejsze elementy wyposażenia, do zgrabnych szarych pudełek w białe gwiazdki. Najlepiej opatrzonych napisem “Lovely home”.

Wnętrza, które lubię, te właśnie.. zazwyczaj nie-polskie, są inne. Widać, że ktoś je urządził, pieczołowicie dokładał cegiełki, wyszukiwał w różnych miejscach, nowe i stare meble, jakieś rekwizyty z historią, czasem śmieszne, czasem nietypowe. Te mieszkania są takie swojskie, eleganckie i przytulne zarazem, widać w nich udane zabawy kolorem, kształtami, fakturami. Różne detale, zaskakująco pozestawiane ze sobą razem tworzą przyjemne dla oka, chociaż nieoczywiste efekty. Oto niektóre z moich ulubionych instagramowych wnętrz:

@ninainvorm tutaj

@thuisbylaura tutaj

@dabito (mój ulubieniec – do tego domu wprowadziłabym się natychmiast. Więcej zdjęć tutaj)

@fijninhuis tutaj

I żeby nie było. Polakom też się zdarza urządzać fajne wnętrza. Oto moi polscy faworyci:

@joanna_w_kolorze tutaj

@juliarozumek  tutaj

@piatypokoj tutaj

Te wnętrza to nie miski z zupą pomidorową, więc nie każdemu będą smakowały. Ja też zapewne nie chciałabym mieszkać w większości z nich, bo to nie mój styl, nie mój charakter. Ale podoba mi się bardzo właśnie to, że to jest CZYJŚ charakter, a nie taki wzięty z katalogu, z gazetki wnętrzarskiej, z rubryki z poradami “Jak wyczarować styl X” i dokładnymi wskazówkami, którą poduszkę należy kupić. Bo wydaje mi się, że w pomieszczeniach, które służą nam do mieszkania powinno znaleźć się miejsce na naszą fantazję, niepowtarzalność, nasz swojski klimat. Bo przecież różnimy się pięknie, prawda?