Czytam sporo o doświadczeniach innych matek i wygląda na to, że wszystkie zmagamy się z tymi samymi wyzwaniami: codzienny heroizm, walka by zmienić piżamę na dres.. i wyrobić się z tym przed południem. Motywacja by rano znaleźć czas dla siebie – w domyśle: na umycie zębów i szybkie zerknięcie w lustro, a w wersji luksusowej na wklepanie kremu. Opór materii jest czasem tak duży, że odhaczenie tych kilku banalnych czynności urasta do rangi wielkiego zwycięstwa.

Kiedyś równie mocno cieszyły nas zawodowe sukcesy: zakończenie ważnego projektu, podpisanie umowy z klientem, awans w pracy. Teraz autentycznie odczuwamy dumę gdy wczesnym popołudniem jesteśmy w miarę czyste i ubrane, a dom nie wygląda jak chlew. W takiej sytuacji trudno się dziwić, że matki nie kojarzą się z zadbanymi kobietami, które tylko “siedzą i pachną”.

Skojarzenia.

Matkę domową cechuje “luźne ubranie domowe” – to szerokie pojęcie zawiera w sobie naprawdę wiele możliwości od dresów, leginsów i spodni typu “pumpy” po wygodne kiecki, rozciągnięte T-shirty i aseksowne klapki. Dyżurna fryzura to zazwyczaj niedbały koczek lub kucyk – bo zdecydowanie trudniej nimi szarpnąć niż rozpuszczonymi lokami. Dodam, że z włosami bywa różnie – dość często są drugiej lub trzeciej świeżości. Jeśli chodzi o makijaż nie będę się specjalnie rozwlekać, bo cóż tu pisać o czymś, czego nie ma.

Oczywiście matka nie musi wyglądać jak lump, chociaż powyższy opis może przerazić wszystkie bezdzietne panny i zadziałać jak najlepszy środek antykoncepcyjny, skuteczniejszy niż słynna “szklanka wody zamiast”. Nie mam zamiaru nikogo straszyć wizją matki – flejtucha, zamiast tego chciałam się dzisiaj zastanowić nad tym, co we współczesnym świecie oznacza “być zaniedbanym”.

Kulturowa wizja zaniedbania.

Mamy pewną kulturową wizję człowieka, który wygląda nieporządnie. Jeśli na przykład młoda kobieta pojawi się “na mieście” schludnie ubrana, ale bez makijażu i z fryzurą “au naturel”, to najprawdopodobniej zostanie zaszufladkowana jako osoba zaniedbana, a najlepszym wypadku wyglądająca na chorą. W porządniejszym sklepie zostanie obsłużona z opóźnieniem i zmierzona pogardliwym wzrokiem przez perfekcyjne sprzedawczynie, a w sytuacji zawodowej z pewnością zostanie oceniona jako mniej profesjonalna niż wypacykowane koleżanki. Tymczasem na swoim własnym przykładzie widzę, że zewnętrzne atrybuty zadbanej kobiety to tylko pozory, a dużo ważniejsze niż połyskująca blacharka jest to, co pod maską.

Dawniej.

W pracy musiałam wyglądać profesjonalnie, na co składały się zarówno odpowiednie ciuchy, jak i nieskazitelny makijaż i fryzura. Makijaż typu “rozświetlający” – jasne, perłowe cienie, róż na policzkach, podkład sprawiający, że skóra wyglądała zdrowo i świeżo. Rytualne comiesięczne zabieranie włosów do fryzjera na cięcia i farbowania miało zapewnić ich zdrowy wygląd, podobnie jak codzienne mycie, maltretowanie prostownicą i suszarką, modelowanie szczotkami i paćkanie wygładzającymi kosmetykami. Bez ratujących sytuację odżywek włosy były jednak coraz bardziej zniszczone, a gdy zmywałam makijażową maskę wieczorem, w lustrze ukazywała się bezbronna, blada i zmęczona twarz. Zmaltretowana noszeniem tapety przez wiele godzin wśród szumiących komputerów i buczącej uporczywie klimatyzacji.

Obecnie.

Spędzając czas w domu i ogrodzie z premedytacją rezygnuję z makijażu. Wiem, że wiele innych matek codziennie toczy boje, by nałożyć chociaż minimum make-upu i uważa to za swój mały sukces. Ja zupełnie ich nie rozumiem. Zamiast ładować na twarz zapychającą maskę dbam o prawidłowe oczyszczanie cery i nawilżanie. Gdy wychodzę do ogrodu używam jedynie kremów z filtrem, bo przecież nie chcemy się tak od razu zestarzeć.

Mój makijaż (gdy już udaję się do świata zewnętrznego) jest dużo prostszy, lżejszy i naturalniejszy niż ten z dawnych lat, a nawet bez niego wyglądam zdrowo. Może blado i trochę niewyraźnie (jak każda babka bez makijażu, umówmy się), ale nieźle. Nie mam problemu z tym, że ktoś widzi mnie bez tapety, wprawdzie są to głównie kurierzy, ale cieszy fakt, że nie uciekają w popłochu porzucając paczki pod domem.

Włosy też pielęgnuję w najprostszy możliwy sposób. Myję raz na 2-3 dni i pozostawiam do wyschnięcia – i piszcie co chcecie, że ze mnie brudas, że codziennie trzeba myć. Ale wiecie co? Nie trzeba! Moja fryzjerka twierdzi że naturalne natłuszczanie włosów jest potrzebnym procesem. Poza tym ciężko uwierzyć, by natura zaprogramowała nas do codziennego mycia głowy! Nie robiły tego nasze matki, ani nasze babki. Ale w dzisiejszych czasach lobby producentów jest coraz silniejsze i coraz bardziej dba, by odpowiednio wyedukować nas jak mamy dbać o siebie.

Jak mamy dbać o siebie?

Odpowiedź jest prosta. Mamy dbać o siebie.. bardziej, intensywniej. Używać jeszcze więcej specyfików, takich na dzień, na noc, pod oczy, za uszy, na szyję, na czoło, pod pachę. Czym bardziej będą ukierunkowane i nie-uniwersalne tym więcej ich kupimy, a przecież właśnie o to chodzi producentom. Warto nas przekonać, że musimy mieć je wszystkie i używać jak najczęściej. Potem będą zalegać na naszych łazienkowych półkach, ale to co, wkrótce pojawią się zupełnie nowe, jeszcze bardziej potrzebne. Takie, które zrobią cuda z naszą cerą, włosami, niesamowicie ujędrnią ciało, a zapachem stworzą nieziemski klimat w “domowym SPA” jak obecnie mówi się o naszych wannach. Nie zdążymy nawet zobaczyć dna w starych buteleczkach już te nowe omamią nas wizją natychmiastowych efektów i cudownego samopoczucia.

Mniej znaczy więcej.

Warto pamiętać, że im więcej mikstur aplikujemy na ciało, tym.. gorzej ono wygląda, po czym zaczyna potrzebować pomocy w postaci jeszcze większej liczby specyfików i tak pakujemy się w błędne koło. Tak naprawdę dużo zdrowiej jest używać mniejszej liczby kosmetyków, ale porządnych. Sama polecam apteczne kremy o dobrym składzie, oleje do pielęgnacji (uwielbiam kokosowy) i inne fajne produkty, które nie kosztują fortuny. Mniej naprawdę znaczy więcej.

Mój codzienny wygląd daleki jest od wizerunku profesjonalnej biurowej suczy z nieskazitelnym podkładem, czerwonym pazurem, idealnie obrysowanymi konturówką ustami, a moją fryzurę ciężko nazwać fryzurą – zostańmy przy ogólniejszym określeniu “włosy”. Jednak to właśnie teraz jestem zdrowsza i bardziej zadbana niż kiedykolwiek. Przebywanie na powietrzu, porządne domowe jedzenie zamiast korporacyjnej buły od “Pana Kanapki”, dobra kawa i dobre wino zamiast łojenia browarów w ramach odreagowania się po pracy. Do tego prosta pielęgnacja, o której pisałam powyżej. Zmieniła się definicja zadbania, a ta obecna nosi w sobie lepszą jakość życia, bez względu na to co powie Wam pierwsze wrażenie.

Teraz pokazuję środkowy palec przekazom podprogowym, reklamom, kolorowym gazetom i telewizji, której i tak zresztą nie mam. Nie interesuje mnie jakie must-have’y przewidzieli dla mnie w tym sezonie producenci dóbr i jest mi naprawdę dobrze tak, jak jest.

Ale nie byłabym sobą, gdybym nie dodała skromnego post scriptum. Przydałoby się jeszcze tylko trochę więcej snu i sportowego trybu życia – ruchu, który nie jest związany z odkurzaczem / wózkiem / gonieniem ludzi o wzroście poniżej 120cm. Wtedy  byłoby jeszcze zdrowiej, po prostu idealnie.