Pędząc za Lolkiem po ogrodowych chaszczach wpadłam dziś prosto w babie lato. Zdarłam z siebie smugi srebrzystych nitek i westchnęłam. To już ten czas! Urzędując z tym samym potomkiem w piaskownicy (i wykonując niezmiernie odpowiedzialne zajęcia w stylu grabienia piasku i mielenia go plastikowym młynkiem) zobaczyłam czerwony liść, który sfrunął bezceremonialnie z drzewa brzoskwiniowego.

Opadł prosto na równych linijkach zagrabionego piasku i całkowicie zburzył moje sierpniowe status quo. A potem połączyłam wszystkie fakty –  bardziej rześkie poranki i rosę na stopach wieczorem. Przenikliwe chłody zmierzchu po upalnych dniach. To zupełnie oczywiste, że się kończy.

Wiadomo było, że tak się stanie, nie ma co teraz chlipać w poduszkę. Ale jednak ta nostalgia jest tak dojmującym wszechogarniającym uczuciem! Kłuje w sercu, zasiewa jakiś niepokój, być może prehistoryczny w swej istocie, z czasów, gdy trzeba było myśleć o zapasach na niegościnne pory roku. A może genezę swą czerpie z mego własnego dzieciństwa kiedy to myśl o nowym tornistrze i piórniku budziła w człowieku bliżej nieokreślone przejęcie?

Bliżej nieokreślony smutek.

Wsłuchałam się ostatnio w słowa pewnej starej piosenki, którą pewnie znacie. Napisał ją Emanuel Schlechter tuż przed drugą wojną światową, a muzykę skomponował Adam Lewandowski. „A mnie jest szkoda lata” znana jest przede wszystkim z wykonania Adama Boguckiego.

Nie jest to bynajmniej wiekopomne dzieło, a raczej lekki naiwny utwór, w każdym razie jego przejmująco nostalgiczny klimat bardzo, BARDZO wpisuje się w to, co czuję:

„I westchnąłem: No patrz, już po lecie
Po wakacjach, po słońcu, mój Boże,
Już się robi szaruga na świecie,
Jasnych spodni już chyba nie włożę.”

A ten akapit to w ogóle mega na czasie, nawet kwota zdezaktualizowała się w niewielkim stopniu:

„Człowiek pensję ma gorzej, niż marną, 
Tysiąc złotych miesięcznie, niewiele,
Ale w lecie ten tysiąc to suma,
Można za nią, jak król jakiś żyć.
Słońce grzeje, opala za darmo,
Wisłę gratis masz w każdą niedzielę,
Ptaki dają bezpłatne koncerty,
Nawet nie chce się jeść ani pić!
Jesień owszem, jest piękna, bogata,
Bardzo strojna i pełna kolorów,
Ale skąd, skąd jesieni do lata,
Do lipcowych, sierpniowych wieczorów. 

Jeszcze trochę i zima przyleci,
Pełna śniegu, zawiei, zamieci,
A mnie w głowie poziomki i głupstwa,
Jakaś Wisła i koncert i las… „

U nas wprawdzie częściej Pogoria zamiast Wisły, ale cała reszta się zgadza. I jak zawsze w takich momentach myślę sobie jacy my ludzie jesteśmy do siebie podobni. Jak nasze uczucia, pragnienia i nostalgie nie zmieniają się mimo upływających lat, dekad i epok.

I żeby jeszcze dowalić do tej nostalgii i Waszych podskórnych, podszytych jesienią niepokojów, oto garść wciąż letnich fotografii.

„Bo mnie jest szkoda lata
i letnich złotych wspomnień,
Niech mówią: głupi, o mnie, a mnie jest żal.
Za oknem szaro, smutno,
a jeszcze przed miesiącem
Pogoda, zieleń, słońce, naprawdę żal.

To tak jak gdyby ktoś najdroższy nagle odszedł
I zabrał radość, uśmiech, a zostawił łzy.
Bo mnie jest szkoda lata i ludzi żal, i nieba,
Po którym płyną smutne jesienne mgły.”