Karty pamięci uginają się pod ciężarem wspomnień. Nie mam czasu się nimi zająć jak należy, opisać, uszeregować, przejrzeć chociaż. Domowa rutyna z trudem dźwiga się po majowych wyjazdach i powrotach. Dom nadwyrężony wirusami żołądkowymi u małoletnich ściera mozolnie ostatnie wzory ze ścian, mebli i podłóg. Kolorowe wzory. Takie.. “podwójnie cedzone” i “panoramiczne”, jeśli wiecie co mam na myśli. Pralka kręci się nieustannie, nie nadążając za zapotrzebowaniem. Słowem: Proza. Zwykła, nudna aż do bólu.

Dzieciaki usnęły symultanicznie – to pewnie przez wirusowe osłabienie. Deszcz przestał bębnić o strop mojego poddasza, więc zabieram się z książką na balkon. Ledwo wczoraj udało mi się go posprzątać po zimie, więc dziś odbieram swoją nagrodę za trud i znój, rozsiadam się i taksuję wzrokiem dawno nie widzianą perspektywę. Już dawno nauczyłam się pewnej techniki uważności i wybiórczości w patrzeniu. Nie dostrzegam więc brzydkiego dachu u sąsiada, niewidzącym okiem omijam kable wysokiego napięcia zwisające obok drogi szybkiego ruchu. Spoglądam na drugą stronę ulicy. Odrapany żółty dom? Nie, to wciąż nie to. Obok kwitnie bez. Ale kwitnie jak szalony, fioletową ścianą krzewów, przysięgam, że obok zapachu kurzu i mokrego asfaltu gdzieś w oddali czuję lekki kwiatowy zapach. Siedzę tak przyklejona do niani elektronicznej, popijam herbatę z kubka termicznego i liczę, że dziś uda mi się przeczytać więcej niż 2 strony książki. A Was zostawiam ze zdjęciami ze zdrowszych i bardziej słonecznych czasów, czyli sprzed tygodnia. Znalazłam je na kartach pamięci. Swoją drogą ładna to nazwa, “karta pamięci”, prawda?

P.S. Takie piękne kwiaty dostałam od przyjaciółki M. Dzięki nim moje home office już nigdy nie zostanie zbeszczeszczone zdechłymi żonkilami! Dziękuję <3