Nie jedna, lecz aż trzy i to jakie – olbrzymie! Format A4 to musi być dla Młodego coś niesamowitego. Książki popełniło Wydawnictwo Egmont i są to lektury pod każdym względem wyjątkowe: treść może nadto ambitna dla maluchów, ale z drugiej strony patrząc.. kartonowe są i dziecioodporne, więc postanowiłam spróbować.

I wiecie co? Książki święcą u nas triumfy! Zaczęło się od „Mojej pierwszej księgi pojazdów” Elżbiety Wasiuczyńskiej, która wydawała mi się najbardziej dostosowana do wieku dziecka (gdy Młody zaczął ją „czytać” miał około 14-15 miesięcy). Bardzo ciekawe są w niej ilustracje – jakby materiałowe, pluszowe, ręcznie szyte, oczywiście my dostajemy do ręki wersję ze zdjęciami tych małych dzieł sztuki, niemniej jednak pomysł z wykonaniem takiej książkowej grafiki jest bardzo oryginalny. W książce – jak sama nazwa wskazuje – aż roi się od pojazdów: mamy tu balony, rakiety, łodzie podwodne oraz bardziej powszechne samochody, tramwaje i samoloty. Czasem ciężko Młodemu wytłumaczyć, że na danej stronie chodzi akurat o pojazd – sami zerknijcie na stronę z biedronką na rowerze.. no cóż, rower nie rzuca się specjalnie w oczy. Ale dziecko jest zadowolone – tu zainteresuje go pająk, tam sterta bananów lub stado kotów w PKS-ie do Kotowic..

Kolejna część zestawu to „Mój pierwszy alfabet” (również Elżbiety Wasiuczyńskiej) – książeczka, której zaczęliśmy używać zupełnie nie zważając na sam alfabet. Bo dużo fajnych rysunków w niej jest  – w sam raz dla takiego małego szkraba. Ale po jakimś czasie doczekaliśmy się skutków ubocznych, czyli serii pytań nie tylko o bałwana, kubek czy ośmiornicę, lecz również o literki.

Okazało się, że nasz niespełna półtoraroczny syn żywo interesuje się alfabetem, podczas codziennych przeglądów prasowych obowiązkowo musi paść pytanie o kilka wybranych losowo literek. Niejednokronie też sam próbuje zgadywać i nawet od czasu do czasu uda mu się trafić (zwłaszcza, gdy mowa o literce „O” lub „U”). Maluch wywołuje nieustanne ataki wesołości wśród rodziny, gdy próbuje odgadnąć nazwy literek na przykład na ubraniach lub sprzętach RTV i AGD. Jak pewnie zauważyliście graficznie książka bardzo jest podobna do „Księgi pojazdów” – te same materiałowe ilustracje, które bardzo przemawiają do wyobraźni dzieci.

Na koniec zostawiłam najpoważniejszą i najambitniejszą część serii – no, przynajmniej jak na dziecko w wieku około 1,5 roku. Jest to „Mój pierwszy atlas świata” Ewy i Pawła Pawlaków. Przez długi czas książka leżała na półce, bo wydawało mi się, że jest jednak zbyt poważna. Ale gdy maluch przewertował już wszystkie swoje lektury i zaczął wykazywać potrzebę poznania czegoś nowego postanowiłam dać szansę atlasowi. Bo ileż można oglądać pieski, kotki i krówki? Ile razy można wałkować, że to jest dom, a to są drzwi, a tam jest okno?! Przecież dziecko jest chłonne jak gąbka, będzie się z radością uczyć jeśli dostanie do nauki coś nowego. No więc uczy się. No więc pyta.

„Co to?” – „To jest Wielki Mur Chiński”. „Co to?” – „To jest Opera w Sydney”. „Co to?” – „To jest oaza”.. i tak dalej: „lawenda”, „piramida”, „aborygen”, „mnich” ..  Poważna lektura totalnie zafascynowała Młodego, a to w naszym domu jedyny wyznacznik, czy warto mu coś dawać do czytania czy nie. Jeśli czegoś nie lubi, to szybko się o tym dowiadujemy. A tymczasem ku mojemu zaskoczeniu Młody książkę pokochał. I nie tylko on. Różni się ona od pozostałych „materiałowych” części serii – ilustracje Pawła Pawlaka to wystarczający powód bym i ja stała się jej fanką. Uwielbiam jego dzieła takie jak „Czarostatki i parodzieje”, którą to książkę traktuję bardziej w kategoriach albumu ze sztuką niż bajki dla dziecka. I zazdrośnie strzegę przed Młodym – by mi nie zniszczył.

Wspomniałam, że Młody lekturę zaakceptował, a co więcej natychmiast zasypał nas gradem pytań. Jak w każdej książce znalazł sobie ulubieńca: „co to?” – „to jest… cesarz Akihito”. Młody pytał o niego chyba ze sto razy – cesarz Japonii bardzo zafascynował małego człowieka, a nam dał dużo powodów do radości.

Taka sytuacja: przychodzi moja mama w odwiedziny, Młody bawi się, popisuje, „czyta” książeczki. Nagle pytam go: „A gdzie jest cesarz? Gdzie jest cesarz Akihito?”. Wówczas Maluch nieruchomieje i patrzy na mnie jak zelektryzowany – procesor zaczyna pracować na przyspieszonych obrotach, widzę to mętne spojrzenie zupełnie jakby był pod wpływem hipnozy. Potem niczym automat zwraca się w stronę półeczki z książkami i spośród gąszczu książkowych grzbietów wybiera jeden. Otwiera lekturę i długo przegląda strony szukając odpowiedniego obrazka, w końcu pokazuje paluszkiem na starego Akihito i po namyśle stwierdza fakt ” to to!” Babcia siedzi na kanapie, niby się nic nie zmieniło, ale jakby zbiera szczękę z podłogi.

Myślicie sobie, że tresujemy dziecko, że chcemy się popisywać jego umiejętnościami i stąd uczymy go dziwnych rzeczy?  Moim zdaniem maluch wykazuje takie olbrzymie chęci poznawcze, tak bardzo głodny jest wiedzy, że głupio by było zapychać mu ten mądry mały procesor jedynie infantylnymi pierdołami. Koniec końców co za różnica, czy nauczy się pojęcia „krowa”, czy „piramida” i będzie potrafił rozpoznać je na rysunku? Zasadniczo dla niego to i tak abstrakcja – krów w naszej okolicy już dawno nie widziano. Piramid tym bardziej.

Gdy byłam mała bawiłyśmy się z siostrą plastikowymi globusami. Nie było wówczas wielu zabawek i globus był tak samo atrakcyjny jak inne przedmioty. Szybko nauczyłam się odnajdywać Madagaskar i Nową Zelandię – no bo się trochę wyróżniają – niedługo potem zaczęłam rozpoznawać Himalaje, bo mają kształt uśmiechu. Gdy byłam starsza miałam mapę polityczną Europy powieszoną nad biurkiem. Leniem byłam i nie chciało mi się ślęczeć nad zeszytami – więc gapiłam się w mapę i dzięki temu miałam jej obraz w głowie, nawet gdy inni uczniowie kompromitowali się na lekcjach geografii nie potrafiąc wskazać najbardziej charakterystycznych miejsc na kontynencie. Dlatego też uważam, że warto otaczać małe dzieci mądrymi zabawkami i pomocami naukowymi. One naprawdę nie cierpią z tego powodu – a wręcz przeciwnie – mają wielką frajdę z nauki. Uważam, że dobrze by było, by rodzice zastanowili się czasem, czy wystarczająco doceniają swoje dzieci i ich możliwości, nawet przy tak banalnej sprawie jak odpowiedni dobór lektur.