Zwyczajny wrześniowy poranek. Ja i trójka dzieci pałaszujemy śniadanie. To ten moment dnia, gdy ich mózgi pracują na najwyższych obrotach, a zwłaszcza u 7 letniego Młodego, który zawsze podczas przeżuwania ma milion refleksji nad światem i drugie tyle pytań.
Read more
Minęło kilka miesięcy..
Tak właśnie pisarze radzą sobie z upływem czasu. Gorączkowe poranki, pośpieszne śniadania, zajęcia domowe i pozadomowe, prace i zabawy, zmienność pór roku. Wszystko można zawrzeć w tym lakonicznym stwierdzeniu.
Read more
Nie zauważyłam jej od razu. Wysunęłam się leniwie z mojego przedziału, rozprostowałam kości i już-już miałam lekko wyskoczyć na peron napawając się świeżo zyskaną niezależnością, gdy spojrzałam obok. Stała z torbą podróżną przewieszoną przez ramię i drugą torbą, taką jakie dowiesza się do wózków. W jej ramionach beztrosko wierzgał chłopczyk w wieku około dwóch lat, a jedną ręką dodatkowo trzymała złożony wózek spacerowy.
Dzieci moje w kolorze sepii, w barwach pustyni. Ramiona zarumienione złotem, gładkie, ciepłe od słońca. Twarze oprószone szarym pyłem, rzęsy inkrustowane ziarnkami piasku. Moje złote dzieci, spójne kolorem ze stepowym tłem ogródka.
Wiem, że wydaje Wam się, że u nas taki Wersal, że codziennie z okazji śniadania wyciągamy serwis po prababce, ale nie. To nie do końca tak. W dzisiejszym wpisie chciałabym szczerze zmierzyć się z pytaniami dotyczącymi naszych śniadań.
Specyficzne maniery panują w tym domu przy stole. Poza standardowym “zjedz chociaż mięsko” pojawia się wiele innych komunikatów i zachowań. Tu ktoś misternie odgarnia kawałki cebuli z sałatki, obok ktoś inny zdziera szynkę z kanapki, ale dokładnie oblizuje ją z masła.