Nad wsią powoli zapada zmierzch, równie bezbarwny jak mijający dzień. Ostatnie mgnienia słonecznej kuli z trudem przewiercają się przez umęczone powietrze. Świat spowity gęstą mgłą. Szarość gęstnieje i materializuje się niczym antropomorficzne „dymki” i zapachy w kreskówkach łypiące okrągłymi oczami, tajemnie wślizgujące się do domów, bezszelestnie wpadające przez okna i drzwi.
Codziennie wstaję wraz z Lolkiem w okolicach siódmej rano. Przewijam, przytulam, całuję, ubieram, szykuję butelkę z mlekiem, przytulam jeszcze trochę. W końcu pakuję dziecię do kojca, a do rogu dyskretnie dorzucam całe stado pomocy naukowych, książek odpornych na zęby, klocków Duplo i innych atrakcji, które mają zająć małego człowieka przez najbliższą godzinę, gdy już mleko się skończy.
Choć mam już trochę lat na karku ludzie nie przestają mnie zadziwiać. Zadziwiają mnie swoimi poglądami, sposobami na życie, zaskakują postawami. Ale najbardziej ze wszystkiego dziwi mnie w ludziach pewność. Może inaczej jest z tymi, których spotykam w świecie realnym. Są bardziej wyważeni w opiniach, wyrozumiali, tolerancyjni.
Dlaczego ją wybrałam? To chyba jasne. Przywodzi na myśl clipy z lat dziewięćdziesiątych, w których bożyszcza nastolatek szarpali struny swych gitar stojąc na skalnych urwiskach lub pośród upalnych pustkowi prawdziwego Dzikiego Zachodu.
Pomidor jest lśniący i soczysty. Kolor ma taaaki czerwony jak to się zdarza tylko wczesną jesienią, jak to się zdarza tylko gdy znajoma przynosi rodzicom takie wypasione z własnej działki. Wielkie, ociekające sokiem, czerwoniaste i słodkie. Kroję go na plasterki i układam ładnie na talerzu. Po namyśle dodaję jeszcze jednego – podłużną limę, również pyszną o tej porze roku. Posypuję talerz odrobiną cebuli pokrojonej w piórka, siekam natkę pietruszki, która jest finalnym akcentem kolorystycznym. Wszystko polewam oliwą.
Jestem zdania, że fakt posiadania dzieci nie jest usprawiedliwieniem dla posiadania.. nadwagi. Gdy dumnie kroczymy z niemowlęcą gondolką lub nawet spacerówką to jeszcze uchodzi by mieć jakąś macierzyńską oponkę lub krągławe udo, ale.. w którymś momencie życia ta wymówka przestaje działać.