Gospodarstwo domowe, składające się z dwójki dorosłych i trójki małych dzieci jest jak niewielka manufaktura pracująca na pełnych obrotach. Cały czas coś się dzieje, taśma nie zatrzymuje się we dnie i w nocy, a majstrowie nadzorują prawidłowy podział pracy i planowanie.
Kelnerka przyniosła trzy wysokie szklanki z kawą i postawiła je na stoliku. Dziewczyny sięgnęły po torebeczki z cukrem i łyżeczki. Mierzyły się wzrokiem uprzejmie, lecz niepewnie. Rozmowa rozwijała się powoli, trzymając się konwencjonalnych torów, co było raczej zrozumiałe.
Codziennie wstaję wraz z Lolkiem w okolicach siódmej rano. Przewijam, przytulam, całuję, ubieram, szykuję butelkę z mlekiem, przytulam jeszcze trochę. W końcu pakuję dziecię do kojca, a do rogu dyskretnie dorzucam całe stado pomocy naukowych, książek odpornych na zęby, klocków Duplo i innych atrakcji, które mają zająć małego człowieka przez najbliższą godzinę, gdy już mleko się skończy.
Gdy już wyskakała się na łóżku rodziców, klapnęła na twarz i tak leżała przez chwilę oddychając głęboko. Zmęczyła się.. nie zdążyłam skończyć myśleć zdania, gdy zregenerowana błyskawicznie ruszyła do kolejnego ataku. Wspięła się na toaletkę, przycupnęła na parapecie. Podciągnęła niezdarnie opadające gacie od piżamy (białe w złote gwiazdki) i opierając rączki o parapet spojrzała za okno.
Święta Bożego Narodzenia straciły swoją magię. Urok zasypanego śniegiem miasteczka, staromodnych domów, ognia trzaskającego wesoło w kominku, Franka Sinatry, Deana Martina, którzy rozmarzonymi głosami wyśpiewywali swoje opowieści o białej Wigilii.
Deser to istotny element mojego życia. Prawie codziennie, jeśli tylko znajdę czas, chęci i wspólników, celebruję małe chwile przy kawałku czegoś słodkiego i świeżo zmielonej kawie ze spienionym mlekiem. W obecnym, nieznośnie stacjonarnym trybie życia, deser to mój substytut wyszumienia się: wdrapania na Kilimandżaro, skakania na koncercie rockowym, czy wystawienia kciuka gdzieś na trasie, z mapą i wielkim plecakiem na grzbiecie.