To miasto ma taką reputację, że zdrowiej jest w nim pić niż oddychać. Zwłaszcza, gdy odwiedza się je w połowie stycznia, w czasie apogeum pracy przydomowych “kotłów na wszystko”, kiedy to czarny smog otula stare mury miejskie i płuca człowiecze. Dodajmy do tego trzaskający mróz i już wiemy dokąd najlepiej schronić się przed złym światem – oczywiście, do jednego z licznych lokali!
Święta Bożego Narodzenia straciły swoją magię. Urok zasypanego śniegiem miasteczka, staromodnych domów, ognia trzaskającego wesoło w kominku, Franka Sinatry, Deana Martina, którzy rozmarzonymi głosami wyśpiewywali swoje opowieści o białej Wigilii.
Przyszła wiosna, a wraz z nią wzmożona potrzeba, by na odnóża założyć trampki i ruszyć w wielki świat. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam spacerować. A nawet więcej – włóczyć się, szwendać po miastach, polach i łąkach. Niespiesznie obserwować otaczający świat.
Był piękny jesienny dzień. Właśnie wyszłam z pracy, a moje skrzydła wisiały bezwładnie wzdłuż ramion, podcięte tak samo jak po każdej roboczo-korporacyjnej dniówce. Na szczęście to był piątek i akurat miałam wyrwać się na weekend z dziewczynami, między innymi po to, by skrzydła doprowadzić do porządku.
Jestem zdania, że fakt posiadania dzieci nie jest usprawiedliwieniem dla posiadania.. nadwagi. Gdy dumnie kroczymy z niemowlęcą gondolką lub nawet spacerówką to jeszcze uchodzi by mieć jakąś macierzyńską oponkę lub krągławe udo, ale.. w którymś momencie życia ta wymówka przestaje działać.
Idziemy przez wydmy. Powykręcane przez wiatr sosny gibają się nad naszymi głowami na tle błękitnego nieba, a pod nogami szeleszczą piach i szyszki. Prowadzę ich za ręce, które nagle zaciskają się na moich nadgarstkach, bo szum słyszany z oddali materializuje się wreszcie w postaci spienionych fal. Teraz spogląda na nas Bałtyk.