“Ja by chciałam dzisiaj znów spać w fotelu!” – rzekła Kropka z bardzo naburmuszoną miną. “W fotelu było tat fajnie..” – dodała z miną rozmarzoną. Siedziałyśmy właśnie na dużej, rozwalającej się cegle. Cegła miała kolor.. no wiecie, ceglasty. Przed nami pyszniły się łódki, białe w środku, a na zewnątrz kolorowe, ich kadłuby odcinały się od błękitu jeziora.
To była wyjątkowo mroźna niedziela. Mieliśmy wyjechać tuż po śniadaniu, by dzieciaki miały dużo energii i nie były głodne po pierwszym kwadransie zwiedzania. Mąż poszedł odpalić auto, bo z tymi dieslami na mrozie nigdy nic nie wiadomo. Ja zajęłam się szykowaniem licznych warstw odzieży dla całej rodziny.
Przychodzi taki moment w życiu starego dobrego małżeństwa, by zrobić coś razem. Nie – nie RAZEM z dziećmi. Wspólne wyjazdy do marketu są wprawdzie fascynujące, a rodzinne rozrywki potrafią dostarczyć wiele adrenaliny, jednak gdy potomstwo wyrasta z wieku niemowlęcego, u niektórych rodziców (u nas!) pojawia się wielka potrzeba, by pobyć na chwilę tylko ze sobą. Jak w dawnych przed – pieluchowych czasach.
Są takie miejsca, które można zaliczyć do elementów naszego stylu życia. Działają jako odskocznia od codzienności i antidotum na stresy powszednie. Zawsze je mieliśmy – wyłuskiwaliśmy bezbłędnie z krajobrazu zamieszkiwanych miast i miasteczek, anektowaliśmy, oswajaliśmy i po pewnym czasie zaczynaliśmy się w nich czuć jak u siebie.
Gliwice. Górny Śląsk, przemysł ciężki, węgiel, hałdy, tąpnięcia, strajki górników, giełda samochodowa, zanieczyszczenie powietrza.. Nie brzmi zachęcająco, prawda? Przy odrobinie dobrych chęci można jednak znaleźć tu coś więcej niż kopalniane szyby. I karminadle.
Ucieszyła mnie pusta droga – jestem motoryzacyjnym socjopatą i nie lubię się dzielić trasą przejazdu z innymi użytkownikami czterech kółek, na szczęście po siódmej wieczorem na drodze ze wsi do miasta było zupełnie bezludnie. Tylko ja, moje auto i zwężający się przed nami asfalt. U góry niemożliwie zielony sufit z drzew, po prawicy słoneczna, pomarańczowa kulka wisząca nisko nad horyzontem, a na dokładkę głos Terry’ego Halla dobiegający z głośników. Read more