Nie wszyscy byli zachwyceni naszym celem podróży – w końcu tuż obok jest fajne zoo, w nim zwierzęta, wata cukrowa, a nawet plac zabaw! Kolejka linowa też jest blisko. Dlaczego musimy jechać akurat do skansenu? Co właściwie jest w tym całym skansenie, mamo?
Gdy widzę ten sznur aut, który wlecze się w jej kierunku z Górnego Śląska praktycznie w każdy cieplejszy weekend, zastanawiam się czy jest sens pisać o Wiśle. Równie dobrze mogłabym przedstawić Wam Krupówki w Zakopanem, albo Monciak w Sopocie, lub jakiekolwiek inne niezbyt odkrywcze miejsce, gdzie w sezonie można spotkać mniej więcej połowę narodu.
„Ja by chciałam dzisiaj znów spać w fotelu!” – rzekła Kropka z bardzo naburmuszoną i sfoszoną miną. „W fotelu było tat fajnie..” – dodała z miną rozmarzoną. Siedziałyśmy właśnie na dużej, rozwalającej się cegle. Cegła miała kolor.. no wiecie, ceglasty. Przed nami pyszniły się łódki, białe w środku, a na zewnątrz kolorowe, ich kadłuby odcinały się od błękitu jeziora.
Jeśli sądzicie, że koniec sierpnia spędziłam układając skrupulatnie zdania w komputerze i szykując nowe blogowe wpisy, to trochę się mylicie. Druga połowa wakacji zupełnie mnie rozleniwiła. Myśl o zbliżającej się jesieni, o chłodach, deszczu i słocie, spowodowała, że komputer rzuciłam w kąt i skoncentrowałam na spędzaniu czasu z rodziną, najlepiej na świeżym powietrzu, a jeszcze lepiej na wycieczkach.
To była wyjątkowo mroźna niedziela. Mieliśmy wyjechać tuż po śniadaniu, by dzieciaki miały dużo energii i nie były głodne po pierwszym kwadransie zwiedzania. Mąż poszedł odpalić auto, bo z tymi dieslami na mrozie nigdy nic nie wiadomo. Ja zajęłam się szykowaniem licznych warstw odzieży dla całej rodziny.
Proponuję małą chwilę wytchnienia po ostatnich nowinach, które wprowadziły moich Czytelników w stan totalnego zaskoczenia. Wygląda na to, że nikt się nie spodziewał! Bez obaw, zaskoczenie to zupełnie normalna reakcja w tej sytuacji, ja również to przerabiałam kilka miesięcy temu. Z czasem się człowiek przyzwyczaja :).