Żyto miało kolor starego złota, powietrze było gorące. Trzydzieści stopni w cieniu, żar z nieba, samo południe. Pola rozciągały się aż po horyzont na rozległej równinie, pozbawionej choćby niewielkiego wzniesienia. W tym monotonnym krajobrazie pojawiała się gdzieniegdzie zielona plamka samotnego drzewa. W oddali linia lasu, do którego prowadziła wąska miedza, porośnięta kępkami wysuszonej trawy, polnych kwiatków i ostów.
Dom stał prawie na końcu wsi. Był drewniany, zbudowany z pociemniałych desek, a jakby się mu przyjrzeć z bliska to można było zobaczyć miliony malutkich dziurek w drewnie, dziurek pieczołowicie wierconych przez niewielkie żyjątka zwane kołatkami (wbrew powszechnemu przekonaniu to nie korniki – one stołują się jedynie na żywych drzewach).
Człowiek jest zwierzęciem stadnym, które dość często postrzega samotność jako coś złego i podejrzewa poważne defekty u osób dotkniętych tą przypadłością. Dlatego też statystyczny egzemplarz dąży do jak najszybszego odnalezienia swej drugiej połówki, by połączyć się z nią w nierozerwalny byt i zamknąć przed światem za drzwiami prywatności. A na drzwiach wywiesić tabliczkę ze wspólnym nazwiskiem.
Miały wtedy po jakieś dwadzieścia lat. Ubrane w niedrogie ciuchy z lumpeksu nad Olzą, takie o alternatywno-artystycznym charakterze, uzbrojone w plecaki wypełnione chlebem i wodą. Krótkie rozwichrzone czupryny zwieńczające ich głowy w gruncie rzeczy idealnie odzwierciedlały to, co znajdowało się w środku.
Niektóre z tych rozmów odbyły się naprawdę. Jedne gdzieś na niewygodnych krzesłach w poślednim barze, inne na kanapie w staromodnym salonie, jeszcze inne na ławie z widokiem na góry albo przy ognisku, pod ciemnym niebem z niewiarygodnie jasnymi gwiazdami.
Był piękny jesienny dzień. Właśnie wyszłam z pracy, a moje skrzydła wisiały bezwładnie wzdłuż ramion, podcięte tak samo jak po każdej roboczo-korporacyjnej dniówce. Na szczęście to był piątek i akurat miałam wyrwać się na weekend z dziewczynami, między innymi po to, by skrzydła doprowadzić do porządku.