Człowiek jest zwierzęciem stadnym, które dość często postrzega samotność jako coś złego i podejrzewa poważne defekty u osób dotkniętych tą przypadłością. Dlatego też statystyczny egzemplarz dąży do jak najszybszego odnalezienia swej drugiej połówki, by połączyć się z nią w nierozerwalny byt i zamknąć przed światem za drzwiami prywatności. A na drzwiach wywiesić tabliczkę ze wspólnym nazwiskiem.
Miały wtedy po jakieś dwadzieścia lat. Ubrane w niedrogie ciuchy z lumpeksu nad Olzą, takie o alternatywno-artystycznym charakterze, uzbrojone w plecaki wypełnione chlebem i wodą. Krótkie rozwichrzone czupryny zwieńczające ich głowy w gruncie rzeczy idealnie odzwierciedlały to, co znajdowało się w środku.
Był piękny jesienny dzień. Właśnie wyszłam z pracy, a moje skrzydła wisiały bezwładnie wzdłuż ramion, podcięte tak samo jak po każdej roboczo-korporacyjnej dniówce. Na szczęście to był piątek i akurat miałam wyrwać się na weekend z dziewczynami, między innymi po to, by skrzydła doprowadzić do porządku.