Nie był zbyt bystry, a na dodatek miał w życiu pecha. Los sprawił, że trafił prosto w wir dramatycznych wydarzeń, które w końcu doprowadziły go na szafot. W spokojniejszych czasach prawdopodobnie przebimbałby całą swoją „kadencję”, parając się ulubionymi rozrywkami: ślusarstwem i łowami.
Świat już dawno oszalał, pędzi na złamanie karku zupełnie nie wiadomo dokąd. Każda wielka cywilizacja miała taki moment przesytu i roztycia – zwykle potem przychodził jej koniec. Czasem mam wrażenie, że my jesteśmy już niedaleko. Read more
Myję gary i słucham bloku reklamowego w radiu. „To już zaszło za daleko!” – myślę sobie. – „Ileż można ludziom tłuc do głów, że potrzebują tego wszystkiego?”. Reklamy biegną jedna za drugą, a ja dziękuję losowi, że nie mam podłączonej telewizji, że nie atakują mnie jeszcze obrazem.
Długo zastanawiałam się, czy powinnam poruszać tego typu tematy na blogu. Co innego rzucić przepisem na ciasto, walnąć z grubej rury o tym jak matce jest ciężko w życiu (w tym chyba jestem najbardziej przekonująca), by zaraz potem zachwycić się własnym potomstwem i radośnie chwytać dzień. Ot, klasyczna rodzicielska schizofrenia.
Rodzice wiercą się w niewygodnych krzesełkach. Na dużej sali zebrali się zarówno protoplaści przedszkolaków, jak i autorzy starszych i poważniejszych dzieci z podstawówki. Wszyscy wsłuchują się w słowa dyrektorki. Gdy już przebrnęła przez tematy organizacyjne przyszedł czas na poważny temat, który elektryzuje wszystkich: ustawowe zmiany w dziecięcym jadłospisie!
„Mam na imię Agata. Bloguję od trzech lat.” – oczyma wyobraźni możecie zobaczyć scenkę, gdy w kółeczku podczas terapii zaczynam moją opowieść: „Teksty obsesyjnie chodzą mi po głowie, więc w końcu muszę usiąść i je zapisać. Uwielbiam ten stan twórczego wrzenia, gdy nagle myśli przeradzają się w konkretne zgrabne linijki, a czym więcej piszę, tym bardziej tego potrzebuję”.