Instagram ma generalnie kiepski P.R. wśród ludzi światłych i inteligentnych. Uchodzi za rozrywkę raczej płochą, na ekranach komórek panoszą się ujęcia przemyślanych stylówek, wysportowanych ciał, codzienne porcje kawy z pianką, jajek na grzankach i fit-koktajli. Poranne bobasy obłożone tulipanami na łóżkach i klasyczne stopy przy basenie.
W roku 1964 minęło zaledwie 19 lat. Na tyle dużo, by zabliźniły się największe rany, na tyle mało, by wciąż pamiętać tragiczne wydarzenia, plastycznie odtworzyć w sobie strach i atmosferę niepewności. Wojna nie jest czarno-biała, nie jest romantyczna, chociaż tak ją obecnie chcą malować młodzi gniewni w wysokich butach, z wygolonymi głowami, w koszulkach z symbolami oporu.
Zaczęłam je czytać z czystego sentymentu. Uwielbiałam te książki gdy byłam małą dziewczynką, w dużej mierze ukształtowały mnie, wryły w głowę krajobrazy kanadyjskich wysp, poszarpanego wybrzeża, słynnych czerwonych dróg i smukłych latarni morskich pomalowanych na biało. A potem na wiele lat zapomniałam o nich, aż pewnego razu znalazłam zakurzony stosik książek w piwnicy.
Lubię oglądać domy. Wystrój wnętrz interesuje mnie od wielu lat, bez względu na to, czy aktualnie coś urządzam, czy też nie. Obserwuję procesy komponowania przestrzeni, to jak ludzie umiejętnie dorzucają nowe elementy, jak budują indywidualny charakter mieszkań.
Nie był zbyt bystry, a na dodatek miał w życiu pecha. Los sprawił, że trafił prosto w wir dramatycznych wydarzeń, które w końcu doprowadziły go na szafot. W spokojniejszych czasach prawdopodobnie przebimbałby całą swoją „kadencję”, parając się ulubionymi rozrywkami: ślusarstwem i łowami.
Świat już dawno oszalał, pędzi na złamanie karku zupełnie nie wiadomo dokąd. Każda wielka cywilizacja miała taki moment przesytu i roztycia – zwykle potem przychodził jej koniec. Czasem mam wrażenie, że my jesteśmy już niedaleko. Read more