Droga Świeżo-Upieczona-Mamo! Piszę do Ciebie, bo dowiedziałam się, że potrzebujesz moralnego wsparcia. Naiwnie myślałam, że o trudach i znojach Twojej nowej roli napisano już tyle, że nic nie zostało do dodania. Że każdy taki tekst ocieka banałem i oczywistościami, bo przecież wszyscy wiedzą jak to jest.
Kilka lat temu popularne były blogi, na których młode matki z dużym entuzjazmem zdawały relacje z rozwoju swoich dzieci. Z czasem część z tych stron popadła w internetowy niebyt, a druga część wyspecjalizowała się w polecaniu produktów, zamieniła w profesjonalne, luksusowe gazetki promocyjne z pięknym zdjęciami. Zyskała wówczas na jakości, ale straciła dużo autentyzmu.
Gdy wreszcie zapada zmrok, a noc rozpościera swój czarny, rozgwieżdżony płaszcz nad całą wsią i dalej, aż po horyzont. Gdy ostatnie z dzieci pada w końcu niczym pacynka na swoim łóżeczku i w domu niespodziewanie zalega cudowna cisza, dzwoniąca w uszach.. wtedy można się wreszcie rozejrzeć zachłannie dookoła i zastanowić nad planem na wieczór.
Podnoszę głowę z poduszki i widzę, że idzie w moją stronę. „Mamo, mamo! Wiesz, miałem taki sen..” – zaczyna opowieść pakując mi się pod łokieć. Nie zadając zbędnych pytań robi sobie miejsce na mojej poduszce, wsuwa chude, długie nogi pod kołdrę. Ciepłe, miłe ciałko przysuwa się do mnie, a wielkie zielonkawe oczy, ozdobione firaną dramatycznych rzęs wpatrują się we mnie rozmarzonym wzrokiem.
Wydawałoby się, że już lata świetlne minęły, a to dopiero dwa lata! Popełniłam wówczas wpis o ulubionej muzyce Młodego (możecie go znaleźć o tutaj ), a w międzyczasie zmieniło się u nas bardzo dużo, i nie tylko liczebność stada mam na myśli.
Ci, którzy czytają bloga od dawna mogą twierdzić, że sprawiam wrażenie osoby niepoważnej. Być może potrójne macierzyństwo obciążyło meandry zwojów i spowodowało infantylizację obszarów mózgu odpowiedzialnych za dorosłość.