Nie zauważyłam jej od razu. Wysunęłam się leniwie z mojego przedziału, rozprostowałam kości i już-już miałam lekko wyskoczyć na peron napawając się świeżo zyskaną niezależnością, gdy spojrzałam obok. Stała z torbą podróżną przewieszoną przez ramię i drugą torbą, taką jakie dowiesza się do wózków. W jej ramionach beztrosko wierzgał chłopczyk w wieku około dwóch lat, a jedną ręką dodatkowo trzymała złożony wózek spacerowy.
Wydawałoby się, że już lata świetlne minęły, a to dopiero dwa lata! Popełniłam wówczas wpis o ulubionej muzyce Młodego, a w międzyczasie zmieniło się u nas bardzo dużo, i nie tylko liczebność stada mam na myśli.
„Trzecie dziecko zawsze ma pod górkę”. Tezę łatwo udowodnić na przykładzie miejsc do spania naszych latorośli. Dawno temu wyremontowaliśmy dla pierworodnego cały pokój, ozdabiając go nalepkami, a nawet robiąc sobie sesję ciążową na tle tych żyraf i palm. Do porodu było jeszcze kilka miesięcy, ale my wszystko mieliśmy przygotowane na przybycie nowego Człowieka.
Leżę obok Ciebie, oglądam szczupłe paluszki rąk, patrzę w błyszczące, bardzo okrągłe i jakby zdziwione oczy. Wtulam się w pachnące ubranko, gładzę po głowie. Jak dobrze mieć niemowlę! – myślę sobie. Niemowlę jest takie kochane! Szczere i dobre, nieskażone złymi uczuciami, nie potrafi być złośliwe, przekorne, interesowne.
Zakładam, że jesteś czyjąś mamą, względnie czyimś tatą, bo taka targetowa grupa w większości mnie czyta. Zakładam, że szukasz tutaj zrozumienia, ukojenia, albo podoba Ci się, że ktoś myśli tak jak Ty. Prawdopodobnie masz czasem dość domowego kieratu i cieszysz się, że ktoś ubrał Twoje myśli w słowa.
O dzieciach nie miałam wówczas zielonego pojęcia, więc przyspieszony kurs macierzyństwa przeszłam w momencie narodzin Pierworodnego. Zupełnie jak w czasach szkolnych na ten sprawdzian poszłam bez przygotowania, bez czytania podręczników i zakuwania po nocach. To położne w szpitalu mówiły jak mam trzymać, pielęgnować, przewijać własne dziecko. Nie było żadnej teorii, tylko od razu zaskakująca praktyka.