Zaczęłam je czytać z czystego sentymentu. Uwielbiałam te książki gdy byłam małą dziewczynką, w dużej mierze ukształtowały mnie, wryły w głowę krajobrazy kanadyjskich wysp, poszarpanego wybrzeża, słynnych czerwonych dróg i smukłych latarni morskich pomalowanych na biało. A potem na wiele lat zapomniałam o nich, aż pewnego razu znalazłam zakurzony stosik książek w piwnicy.
Gdy kończysz czytać zajmującą książkę, to jakby jeden ukochany świat zamykał się bezpowrotnie przed Tobą. Ostatnio siedziałam w pewnym świecie dość długo – ponad pół roku, a może i dłużej, zatapiałam się w lekturze. Towarzyszyła mi w ogrodzie, spakowana zawsze do torby ogrodowej, czekająca na wyjście. Kawał wiosny, lata i jesieni tak czekała, aż usiądę na leżaku, aż otworzę tam, gdzie zakładką zaznaczone.
Drogi Czytelniku, chciałabym Cię prosić o udział w pewnym eksperymencie. Nie będzie on od Ciebie wymagał zbytniego zaangażowania, w zasadzie proszę tylko o jedną małą przysługę o iście badawczym podłożu. Read more
Niedawno pisałam (tutaj) o metodach wychowawczych rodem z Paryża. Ciężko by było zmieścić cały temat w jednym poście, dlatego też postanowiłam pokroić go na mniejsze, lekkostrawne kawałki :). Tak, porównanie kulinarne jest jak najbardziej na miejscu, bo dziś skoncentrujemy się na kwestii jedzenia. Lub niejedzenia, co też się często wśród dzieciaków zdarza. Dla przypomnienia – podstawą do poniższych rozważań są dwie książki Pameli Druckerman: bestsellerowa “W Paryżu dzieci nie grymaszą” oraz jej kontynuacja “Dziecko dzień po dniu”. Read more
