Odkryłam to całkiem niedawno, i oczywiście zdaję sobie sprawę, że to nieznośny truizm, zwłaszcza teraz, gdy już wiem. Odkąd wiem, Święta Bożego Narodzenia nabrały zupełnie nowych znaczeń i wzbogaciły się o pierwiastek baśniowo-magiczny, którego wcześniej nie dostrzegałam.
Hamuję moje książkoholiczne i zakupoholiczne zapędy jak tylko mogę. Jak mantrę powtarzam samej sobie frazę, że moje dzieci nie potrzebują nowych książek – one potrzebują dorosłego lektora, który siądzie wraz z nimi na dywanie i przeczyta więcej niż jedną lekturę na dobranoc, nie padając po tym na twarz bez życia (jak to cyklicznie mamy w zwyczaju robić – ja lub mąż).
Każdą komórką chłonę tak zwane pierwsze oznaki wiosny. Powietrze powoli zaczyna pachnieć powietrzem, a nie węglowym dymem, zmęczona trawa wylazła spod śnieżnej skorupy i mozolnie próbuje nabrać kolorów. To taka dziwna pora, w czasie której wszyscy jakby zastygli w oczekiwaniu. Natura pracuje w pocie czoła, by już niedługo oczarować nas swoją różnorodnością, ale póki co jesteśmy skazani na przedwiosenny minimalizm kolorystyczny.
Zaczęłam je czytać z czystego sentymentu. Uwielbiałam te książki gdy byłam małą dziewczynką, w dużej mierze ukształtowały mnie, wryły w głowę krajobrazy kanadyjskich wysp, poszarpanego wybrzeża, słynnych czerwonych dróg i smukłych latarni morskich pomalowanych na biało. A potem na wiele lat zapomniałam o nich, aż pewnego razu znalazłam zakurzony stosik książek w piwnicy.
Siedział na dywanie przeglądając wielkie staromodne karty, najwidoczniej szukał jakiejś bardzo ważnej strony. Wertował w tę i we w tę, drapał się po głowie, rozkładał coraz bardziej horyzontalnie swe szczupłe, długie cztero- i pół letnie ciałko na powierzchni dywanu. Przy tym mruczał sobie pod nosem mniej-więcej tak:
Gdy kończysz czytać zajmującą książkę, to jakby jeden ukochany świat zamykał się bezpowrotnie przed Tobą. Ostatnio siedziałam w pewnym świecie dość długo – ponad pół roku, a może i dłużej, zatapiałam się w lekturze. Towarzyszyła mi w ogrodzie, spakowana zawsze do torby ogrodowej, czekająca na wyjście. Kawał wiosny, lata i jesieni tak czekała, aż usiądę na leżaku, aż otworzę tam, gdzie zakładką zaznaczone.