Nasz Domek Plażowy ma na Instagramie spory fan club. Ja również, zupełnie nieskromnie, codziennie się nim zachwycam, mimo że już pół roku minęło od premiery. Codziennie – nawet jeśli z łóżka Młodego wystaje kompletnie zdruzgotana, rozmemłana i pogięta pościel, z pozawijanymi do środka klockami, puzzlami i figurkami.
“Domek plażowy” – tak w myślach nazywam łóżko, w którym śpi obecnie nasz Pierworodny. Przywodzi mi ono na myśl kolorowe, drewniane budki na plażach Holandii i północnej Francji, albo kabinę kąpielową Muminków (taką okrągłą, na końcu pomostu – z pewnością ją pamiętacie).
Przed nami nie lada wyzwanie. Nasza rodzina, którą już niedługo śmiało będziemy mogli nazywać “wielodzietną”, wkrótce przeżyje prawdziwą rewolucję przeprowadzkową. Rodzicom przypadnie niewdzięczny los przeniesienia się do małego dziecięcego pokoiku, do którego ledwo upchniemy małżeńskie łoże, z kolei dzieciaki otrzymają naszą wielką, 33-metrową sypialnię.
Nagle wszystko zrobiło się takie samo – jak okiem sięgnąć blogosferę przykryła biel, niczym zeszłoroczny śnieg. Z początku podobała mi się ta moda – na proste, jasne wnętrza inspirowane Skandynawią. Może nawet dalej mi się podoba, ale gdy zaczęła zataczać coraz szersze kręgi i zagarniać coraz więcej blogów, to zaczęłam na nią reagować niekontrolowanym ziewaniem.
